Waar eindigt zorgplicht en begint overmacht? Die vraag stelde ik mezelf, toen ik maandagochtend pootje badend door de regio trok. Het was helaas niet de warme zomer, die mij verleidde om enige verfrissing te zoeken. Het ging om enkele hoosbuien, die in korte tijd op sommige plekken voor zoveel hemelwater zorgden dat kelders en zelfs woningen onder water liepen. De slachtoffers kregen hulp van familie, buren, vrienden en de brandweer. Hozen en pompen maar.
Een natte vloer en inboedel is geen pretje, om nog maar te zwijgen over de daarop volgende rompslomp. “Of ik de aankoopbon van de parketvloer nog heb, vroeg die idioot”. De gedupeerde man had dus net z’n verzekering gebeld. “En of ik me wel realiseer dat dit al de tweede schadeclaim wegens wateroverlast is en de verzekering graag van mij hoort wat ik sinds die eerste keer gedaan heb om een nieuwe overstroming te voorkomen”. Uit z’n stem klonk verbijstering.
Wie buitendijks woont, moet de zandzakken en het evacuatieplan-richting-zolder paraat hebben. Wie achter veilige dijken zit, moet zich nu echt gaan voorbereiden op het gevaar van extreme hoeveelheden hemelwater. Ik hoorde het diverse wethouders al zeggen, terwijl de pompen nog draaiden; dit is overmacht. Als er zóveel water in één keer omlaag komt, dan kan niemand daar iets aan doen. Geen regering, geen waterschap en geen gemeente.
Een tikkeltje makkelijk vind ik dat eigenlijk wel. Als de hemel omlaag komt, hebben we allemaal een blauw kapje. Maar de hemel valt niet naar beneden. Het is maar water. En volgens mij is er links en rechts wel degelijk wat meer te doen om grote hoeveelheden water sneller te kunnen afvoeren. Riolen en sloten spelen daarin een hoofdrol. Als ze te snel vol lopen, moet je de verwerkingscapaciteit vergroten. Zou het echte probleem het kostenplaatje zijn? Zeg dat dan gewoon.
Gemeentes en waterschappen hebben een zorgplicht. Met louter de redenering dat het klimaat verandert en we dáár niks aan kunnen doen, kom je niet weg. Zelfs de verzekeringsmaatschappijen zullen op enig moment zeggen: dit is geen overmacht en wij keren niet uit, claimt u maar bij uw tekortschietende overheid. Ik ben benieuwd wanneer we dat punt gaan bereiken. Dan breekt een onzekere tijd aan met toch één zekerheid: u en ik gaan de rekening betalen.
Kronkelaar
