Het feest was in volle gang. Al drie dagen. Tijdens Big Rivers bruist Dordrecht en zo hoort het ook. Het was zondagavond, in de aanloop naar het slot van het festival, dat Meneer Cees, presentator op het grootste podium, ons passeerde met een bezorgde blik. Hoe het zou gaan straks… Huh? Halverwege de slotact, zo meldde hij, moest hij het publiek tot stilte manen. Er moest twee minuten worden stilgestaan bij de slachtoffers van de vliegramp in de Oekraïne.

Twee? Meneer Cees knikte. Maar bij aanvang van het festival, twee dagen daarvoor, was toch al een minuut stilte in acht genomen? Meneer Cees knikte opnieuw. Het bleek een opdracht van hogerhand. Loyaal voerde Meneer Cees ’m uit en in enkele tientallen seconden veranderde kort na negen uur de feestvierende massa in een respectvol zwijgend publiek. Zo hoort het ook. Maar eigenlijk vonden we het wel een beetje raar. Wie verzint zoiets?

Het is net alsof je voor een voetbalwedstrijd een minuut stilte in acht neemt en tegen het eind van de tweede helft de pot onderbreekt om nog eens twee minuten stil te zijn. Even stilstaan bij het leed van anderen is mooi en dat moeten we ook zeker blijven doen. Maar soms schiet het een tikkeltje door. Worden er bijvoorbeeld stille tochten georganiseerd waar nabestaanden helemaal niet om gevraagd hebben. Ik sprak zondagavond uit dat ik er eens een column over zou schrijven…

Meneer Kees (met een K dus), verdienstelijk dichter, historicus en als oud-leraar mede-opvoeder van menig Dordtenaar, raadde het mij af. Hij biechtte op dat hij kort na de crash op facebook een berichtje gezet had, waarin hij zich afvroeg of een ramp waarbij landgenoten om het leven komen erger is dan een ramp waarbij dat niet het geval is. Dat leverde hem zo veel hoon en verwensingen op dat Meneer Kees z’n berichtje schielijk van het sociale medium verwijderde.

Kennelijk is collectieve rouwverwerking een soort taboe. Je praat er niet over en haalt het al helemaal niet in je hoofd om daarin iets ter discussie te stellen. Dus als iemand roept dat we een minuut stil moeten zijn, of twee, dan zijn we ook stil. Nogmaals, dat is een mooie manier om medeleven te betuigen met nabestaanden van slachtoffers. Maar als je het doet, doe het dan goed. Dat is dus één keer en liefst met z’n allen. Niet drie dagen gaan lopen feesten en dan nog maar een keertje.

Kronkelaar.