“Stuurman aan wal”
Bij Chemours is afgelopen weekend perfluorisobuteen ontsnapt. Gelukkig maar een héél klein beetje. Zelfs zo weinig dat de werknemers op het bedrijfsterrein er geen last van hadden. Ook dat is natuurlijk fijn, want met zoveel klagende en ongeruste omwonenden zou je bijna vergeten dat er op zo’n fabriek ook gewoon mensen werken die weer gezond naar huis willen. Maar waar gewerkt wordt met per-fluor-iso-buteen kan het af-grij-se-lijk misgaan.
Het spul, vaak aangeduid als pfib, is tien keer giftiger dan fosgeen dat in de Eerste Wereldoorlog in gifgasgranaten gestopt werd. Extreem gevaarlijk spul waarbij stoffen als PFOA en GenX, waarover al zo lang zo veel te doen is, eigenlijk ‘peanuts’ zijn. Als er dan pfib ontsnapt verwacht je zeker in media die van menige scheet een donderslag maken al gauw een schreeuwende kop die de onwetende lezer helder maakt aan welke ramp we dit keer ontsnapt zijn.
Zouden er enkele druppels gelekt zijn dan was het leed niet te overzien geweest. Ik heb het dan over acute dodelijke slachtoffers. Zó giftig is het goedje namelijk. Als er nog een politicus tijd en zin heeft om zich hier druk over te maken, dan heeft die mijn zegen. Daarbij gaat het mij er niet om het bedrijf te bashen, daar zijn al genoeg anderen mee bezig, maar de vergunningverlener (de provincie Zuid-Holland) en Chemours te bewegen om geld uit te trekken voor dit probleem.
Ik vrees dat beide instanties de knip niet willen trekken, maar een beetje druk kan daar wellicht beweging in brengen. Het brengt me nog bij een ander probleem. Daar kampt de overheid (onder andere de milieudiensten) mee. In de chemische industrie geldt nu de regel dat elk incident, hoe klein ook, gemeld moet worden. En de overheid maakt dat dan openbaar, onder meer via het systeem P2000, waar media en andere geïnteresseerden regelmatig naar kijken.
Bij de overheid vragen ze zich af of elk akkefietje nog wel gemeld moet worden. “Gifgas ontsnapt bij Chemours” klinkt bijvoorbeeld erg heftig. Het was nog waar ook, maar de hoeveelheid was zó gering dat je je afvraagt of je met zo’n openbaarmaking niet meer onrust creëert dan nodig is. Ik snap dat je als overheid met zo’n probleem worstelt, maar ik neem alle paniek op de koop toe. Incidenten selecteren wordt al snel vertaald als verzwijgen; de doofpot in. Wil je dat dan?
Kronkelaar.
