Tante Ans is verdrietig. En dat terwijl ze een week eerder nog zo blij was. Ze lijdt gelukkig niet aan stemmingswisselingen, maar ze is ‘gewoon’ slachtoffer geworden van een modern staaltje bureaucratie, dat ik u op deze plaats niet wil onthouden. Eigenlijk had ze het u zelf moeten vertellen, want iedereen die er van gehoord heeft adviseerde haar al “daar moet je mee naar de krant gaan”. Maar Tante Ans hoeft niet zo nodig in de krant. Dat vindt ze een beetje eng.

Zoals gezegd was ze eerst erg blij. Aanleiding voor de blijdschap was dat ze een huurwoning kreeg toegewezen aan de Cornelis de Wittstraat in Dordrecht. Als je bijna negen jaar op een wachtlijst gestaan hebt, dan zou het wel eens tijd worden, denk ik dan, maar blijkbaar gaat dat zo in ons landje. Ome Kees, haar vriend, legde me uit dat woningen onder meer worden toegewezen op basis van urgentie en de hoogte van het inkomen.

Erg breed heeft Tante Ans het nooit gehad. Ze is een beetje van het type ‘hard voor weinig, maar nooit chagrijnig’. Bij de inschrijving voor de zoektocht naar een nieuw huurhuisje zat ze ruim onder de grens die haar in aanmerking doet komen voor woningen die voor haar betaalbaar zijn. En onlangs was het dus zover. Met de vorige huurder had ze al geregeld dat ze diverse spulletjes zou overnemen. Feitelijk dus een transactie met twéé blije mensen.

Ze moest alleen nog even de formaliteiten af komen wikkelen bij huurbaas Trivire. Alles leek in kannen en kruiken, maar plots ontdekte een ijverige medewerker dat Tante Ans inmiddels méér verdient dan negen jaar geleden en daardoor nu exact 17 euro boven de inkomensgrens voor deze huurwoning zit. Let wel, dit is een bruto jaarbedrag. Tante Ans verdient ‘schoon’ nog geen eurootje per maand te veel. De medewerker vond het ook wel lullig en besloot even naar de baas te gaan.

Per 1 september worden nieuwe regels van kracht, die het woningcorporaties mogelijk maakt om wat soepeler met dit soort grensgevallen om te gaan, zo kreeg Tante Ans te horen. Maar de baas was onverbiddelijk; in augustus golden de oude regels nog en regels zijn regels. Dat het huurcontract pas op 5 september in zou gaan deed er kennelijk ook niet toe. Tante Ans is niet alleen verdrietig. Ze snapt er ook niks meer van. En ik ook niet, maar dit ligt vast aan ons.

 

Kronkelaar