Dagboek van een chihuahua (2)
Onze lieve Lola is dood. Op het moment dat ik dit schrijf, kijkt ze me liggend vanaf de koele plavuizen lodderig aan, nog onwetend van wat haar te wachten staat. Lola is met afstand de liefste hond die we ooit in huis hadden. Zelfs de dierenartsen zijn gek op haar; de enige chihuahua die niet eenkennig is, altijd vrolijk en alles aan haar lijfje gedwee ondergaat. Ik hoop dat ze vredig inslaapt en beperk me hier maar tot het citeren uit het dagboek van onze Evi, de oudste chihuahua in huis…
Woensdag 3 augustus. ‘Het gaat steeds slechter met Lola. Ook de laatste poging om haar zwaar opgeblazen buik met een maximale dosis vochtafdrijvers te laten slinken werkt niet. Het is eigenlijk onbegrijpelijk, nog geen jaar geleden was mijn huisgenootje nog oergezond. Omdat ze een kleine ingreep moest ondergaan ontdekte een arts dat ze een hartafwijking en vocht achter haar longen had. Met pillen wordt haar hart gestimuleerd en het vocht achter haar longen is deels weg, maar ik zie dat Lola het soms benauwd heeft. Er komt spoedberaad in Huize Blom’.
Donderdag 4 augustus. ‘De situatie doet me denken aan Pinksteren, toen ik zelf doodziek was. Het baasje tikte 1.500 eurootjes af om me het leven te redden. Maar een spoedoperatie en zijn speciale bankrekening voor onvoorziene uitgaven gaan bij Lola niet meer helpen. Nare mensen vroegen hem of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd was! Die zullen hun schouders ophalen als ze horen dat in spoedberaad besloten is om Lola niet langer te laten lijden. Ze slaapt en krijgt er gelukkig niets van mee’.
Zaterdag 6 augustus. ‘De verdwenen huisgenoot komt ook weer even langs. Om afscheid te nemen, zegt hij. Lola kijkt hem vol onbegrip aan en laat zich knuffelen. Zijn zus is minder zeker of hier de juiste beslissing genomen is. Ik denk van wel. Lola kan nauwelijks nog lopen, gaat bij het uitlaten mee in een wandelwagentje, haar pootjes zijn vergroeid, doordat ze permanent moeite heeft naar evenwicht te bewaren en ze heeft gewoon pijn als ze loopt. Die arts zei het niet hardop; maar als dat vocht niet uit haar lijf gaat…’
Maandag 8 augustus: ‘Lola gaat een plasje doen. De achterdeur staat open, maar ze haalt de tuin niet meer. Ze doet het op de mat. Het baasje lost dat wel op, maar Lola schaamt zich. Zit uitgeteld bij de achterdeur. We slapen weer zij aan zij straks, maar wel voor de laatste keer. De jonge Keira en ik mogen morgenavond mee, op naar de laatste reis van Lola. Het baasje zit al te janken als hij mijn dagboek leest. Tsja, iets met verstand en emotie’.
Thijs Blom.
