“Stuurman aan wal”
In corona-tijden zijn er gelukkig nog andere zaken om je druk over te maken. Bijvoorbeeld de al vijf jaar voortslepende impasse rond het Teerlink-pandje, op de kop van de Dordtse Kalkhaven. Meneer Arie tikte het toen al flink in verval verkerende gebouwtje in 2015 voor een zacht prijsje op de kop. De sluwe projectontwikkelaar zag de potentie van de schitterende locatie, die een vette winst moest opleveren. Enig probleem was de monumentenstatus die op het pand rust. Die maakt rigoureuze verbouwing en maximaal centjes verdienen onmogelijk.
Meneer Arie diende wel plannetjes in, maar die strenge gemeente Dordrecht keurde ze af. Hoe serieus die plannetjes waren, kun je je afvragen. Omwonenden meldden mij met enige regelmaat dat het pand steeds verder in verval raakt. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat de ontwikkelaar het helemaal niet erg vindt als het gammele bouwsel straks gewoon instort. De gemeente dwong hem eerder al om dat te voorkomen, maar de reparaties beperkten zich tot het absolute minimum.
De ontwikkelaar deed zijn bijnaam Arie Bombarie weer eens eer aan, door de gemeente voor de zoveelste keer voor de rechter te slepen. Liefst zou hij de monumentenstatus van het pandje gehaald worden, anders een soepeler toetsing van z’n plannetjes. De rechter stelde de gemeente volledig in het gelijk. Een aantal raadsleden, die je kunt typeren als naïef, goedwillend of vriendjes van de kapitalist, stelde vervolgens voor om te gaan bemiddelen in de strijd tussen Meneer Arie en Meneer Piet, wethouder en boegbeeld van die strenge gemeente.
Een stompzinnig en kansloos initiatief. Stompzinnig, omdat de raadsleden deze wethouder via de normale politieke weg op aan andere koers kunnen (proberen te) zetten. Kansloos, omdat Meneer Arie helemaal niet zit te wachten op een compromis. Niet voor niets tekende hij al beroep aan. Of hij bij een hogere rechter zijn zin krijgt, waag ik te betwijfelen. Wat hij wel wint, is tijd. De dag dat het Teerlink-pand simpelweg instort, komt alsmaar dichterbij. En wiens schuld dat is? U mag het zeggen. Is hier sprake van een spel met louter verliezers?
Die laatste vraag is nog niet beantwoord. Meneer Arie kan het zich veroorloven om geldverslindende juridische spelletjes lang vol te houden. De gemeente kan dat ook, maar heeft nog een ander wapen, dat door Meneer Piet op andere plekken in de stad met succes is ingezet. Dat heet bestuurlijke dwang. Opknappen dat pand! Of alsmaar hoger wordende boetes betalen. Na vijf jaar zinloos gesteggel is het de hoogste tijd om dit uiterste middel in te zetten. Een eerdere poging is mislukt, maar wie iets beters weet mag het zeggen.
Kronkelaar.
