“Stuurman aan wal”
Het telefoontje die je wist dat kon komen… “Ja, ik moet jou bellen van de GGD, omdat ik positief getest ben. Ik was met jou in contact en dus moet jij nu in quarantaine.” Meneer Aad zei het kalm en overtuigend. Geen geintje, begreep ik. Bij mijn voetbalclub grijpt dat virus ook al weken om zich heen, dus voel je dat het dichterbij komt. Maar nu dus uit een heel andere hoek. Ik voelde me kiplekker en direct dacht ik terug aan onze laatste ontmoeting. Aad begon te grinniken. Inderdaad, dat was negen dagen geleden. Vanaf dat moment moest ik tien dagen in quarantaine. Morgen thuisblijven dus. Viel op zondag. Kwam mooi uit.
Mijn quarantaine zit er dus al weer op. Daar mag je best om lachen, maar het is natuurlijk om te huilen. Mogelijk was ik zelfs de bron…Want ja, veel mensen weten van zichzelf niet eens dat ze ‘het’ hebben. Aad bijvoorbeeld ook niet. Mevrouw Janice, zijn vriendin, was wel behoorlijk ziek en wilde zich laten testen. Na overleg met de huisarts besloot Aad om zich voor de zekerheid ook maar te laten testen. Het telefoontje met dat landelijke nummer begon al met de vraag of hij een auto heeft. Twee dagen later viel er een gaatje in de overvolle teststraten. Weer twee dagen later kreeg Janice een belletje, dat ze negatief getest was. Geen corona dus.
Pas drie dagen na zijn vriendin kreeg Aad een belletje. Positief. Huh? Zouden de buisjes verwisseld zijn of zo? Nee hoor. Aad kreeg een pakket papier met instructies voor het bron- en contactonderzoek, dat hij zelf moest uitvoeren, alsmede een uitnodiging om mee te doen aan wetenschappelijk onderzoek en de vraag om bloed(plasma) af te staan aan Sanquin. Wilde hij best doen. Maar daar bent u te oud voor, zei de bloedbank. Gaat lekker zo. Ook met dat testen testen testen en brononderzoek. Als Janice niet de bron van Aads besmetting was, zou ik het geweest kunnen zijn. Maar de GGD heeft me nog niet gebeld…
Oh, enne…. omdat Aad positief getest is, moest zijn vriendin tien dagen in quarantaine. Janice, inmiddels opgeknapt van wat een ‘gewone’ griep moet zijn geweest, zit blakend van gezondheid op de tweezitter. Aad moet op afstand blijven en slaapt voorlopig op de driezitter. Het stel heeft de malle kwestie voorgelegd aan hun huisarts. Inmiddels zijn ze opnieuw getest. Terwijl zij wachten op het resultaat en zich nog steeds afvragen hoe Aad besmet is geraakt, realiseer ik me steeds meer dat ik mogelijk negen dagen lang als een nietsvermoedende virusverspreider heb rondgedarteld. Wel goed dat ik niet getest ben, want zonder mij lopen de cijfers al hard genoeg op.
Kronkelaar.
