Trouwe lezers weten al lang dat ik niets op heb met politieke partijen, maar des te meer met mensen die zich zowel in woord als daad ontpoppen tot goed politicus of bestuurder. Gelukkig zijn die er zat en kabbelt onze democratie vredig voort. Dat moet vooral zo blijven en daarom keert hier nogal eens het thema terug van politieke partijen of individuen die hun eigen geloofwaardigheid verliezen, wat ik helemaal niet erg vind, maar daardoor ook die van de totale politiek verder aantasten. En dát is wel erg. Opportunisten, ruziemakers, partijhoppers en leugenaars – om maar wat soorten te benoemen – duiken met enige regelmaat op in bestaande of door henzelf opgerichte partijen en zetten met hun mooie praatjes soms ook mij op het verkeerde spoor.
Om een lang verhaal kort te maken; ik had wel bewondering voor Sigrid Kaag. Haar ster rees snel en met een dansje op tafel en rake uitspaken over een liegende premier scoorde ze bij meer mensen. Toen ze ook nog eens begon over een nieuwe bestuurscultuur, een streven dat rap gekopieerd werd op tal van plekken inclusief Dordrecht, was ik ietsje sceptischer. Politici die écht open en transparant worden? Eerst zien en dan geloven, denk ik dan. Op mevrouw Kaag zat voor mij op dat punt namelijk al een vlekje. Klein, Dordts smetje. Het was bij D66 in Dordt na de verkiezingen van 2018 namelijk een zootje geworden en de landelijke partijtop moest de plooien gladstrijken.
Er kwam onderzoek en een rapport, maar zowel toenmalig partijleider Rob Jetten als opvolger Sigrid Kaag deed niets. Met zelfs verwijten over discriminatie en het uiteenvallen van een lokale afdeling en raadsfractie zou je enig gevoel voor verantwoordelijkheid kunnen tonen. Maar Kaag en partijtop deden niets. Twee hele goeie raadsleden stapten op, het kwam in de fractie nooit meer goed en bij de laatste verkiezingen schitterde D66 door afwezigheid. En dat allemaal omdat een onderzoeksrapport in een lade gestopt was in de hoop dat iedereen het zou vergeten. Tikkeltje naïef, maar in het geval van het dorpje Dordt zou dat nog kunnen. Hoe anders is dat in de grote Haagse slangenkuil!
We zien hetzelfde patroon. De partij die zelf het hardst op de #MeToo-trommel roffelde als er weer eens ergens wat mis was, blijkt intern last te hebben van dezelfde misstanden. Onderzoekje gedaan, rapportje gemaakt, onderin een lade en vergeten maar. Duikt er plots een véél uitgebreider versie van dat rapportje op en mogen we in de Volkskrant lezen hoe Kaag en kompanen hun nieuwe bestuurscultuur in de praktijk brachten. Het lijkt verdacht veel op de oeroude doofpot. Komende vrijdag gaan de partij en de voor mij diep gevallen leider uitleg geven. Ook zo benieuwd hoe ze zich hier uit gaan lullen? Ik voorspel dat ze teruggrijpen op een oude cultuur; sorry en gewoon doorrrrr.
Thijs
