DORDRECHT – Laura Kroon-Muller (1964) werkte vrijdag 29 december voor het laatst als ambulanceverpleegkundige bij de Ambulancedienst Zuid-Holland Zuid. Vanwege de zwaarte van het beroep kiest zij voor een vervroegd pensioen. Een goed moment voor vijf vragen. (Foto’s: Ambulancedienst ZHZ)

Als je opnieuw een baan/beroep zou kiezen, wat zou dat zijn?

“Als ik verstandig redeneer zou ik zeggen iets zakelijks of in de ICT. Daar kun je relatief makkelijk veel geld mee verdienen. Maar ik ben helemaal niet zakelijk en zeg dus weer: verpleegkunde, want ik heb er zo van genoten. Ook van de afwisseling die het biedt.”

Wat moet je kunnen om om te kunnen omgaan met heftige situaties?

“Het moet in je zitten, al groei je ook in dit werk. Op de ambulance stort je je in het leven van mensen op cruciale momenten en werk je heel intens om goede zorg te leveren. Wanneer iemand het niet redt, weet ik dat dit niet aan het ambulanceteam ligt. Wij hebben er dan alles aan gedaan. Wel heb ik de laatste jaren gevoeld dat ik voldoende gezien en meegemaakt heb. Ik zag steeds vaker patiënten van mijn eigen leeftijd. Bij een reanimatie van een baby, waarbij de ouders net zo oud waren als mijn eigen kinderen, kwam het verdriet heel dichtbij. Ik werd bang nooit meer onbeperkt van een kleinkind te kunnen genieten, omdat ik zoveel op mijn netvlies heb staan.”

Heeft dit werk je leven en levenshouding veranderd?

“Zeker! Ik ben nooit streng geweest voor onze kinderen. Wel zei ik altijd tegen hen: ‘Mijn collega’s kennen jullie hè; denk erom dat jullie ons niet voor gek zetten door bijvoorbeeld heel dronken van een feestje te komen’. Als ik een zware casus had met een leeftijdsgenoot, zei ik standaard tegen mijn collega-chauffeur; ‘Pffff, maken wij ons druk als ze thuis hun broccoli niet opeten!’ Verder probeer ik zelf fit, sterk en gezond te blijven. Ik weet als geen ander dat je altijd moet genieten zolang het kan: leuke dingen doen, dankbaar zijn voor je naasten en je niet te druk maken om kleine dingen.”

Wat is er veranderd in de jaren dat je dit werk deed?

“De mentaliteit van collega’s is anders geworden. Vroeger viel je in voor elkaar zo snel als het nodig was en je het thuis kon regelen. Nu worden er uitzendkrachten ingezet. Wel wordt er veel gedaan aan scholing en ontwikkeling van het ambulancepersoneel. Niet meer alleen je specifieke vaardigheden worden geëxamineerd, maar ook word je geleerd goed te kijken naar de gehele situatie: welke handelingen zijn het meest cruciaal?”

Waar gaan mensen in Dordrecht je voortaan nog kunnen zien?

“Mensen kunnen me regelmatig bij de sportschool (Sport en Slank) zien. In het voorjaar hoop ik mijn racefiets weer uit het stof te halen. Ik ga kijken wat ik verder leuk vind om te doen met mijn kennis en ervaring. Daarnaast zullen we veel op Terschelling zijn. We hebben daar een huisje en twee chalets op een coöperatieve camping. We beheren hier met een aantal vrijwilligers een aantal weken per seizoen de receptie. Heerlijk om dan met blije mensen te werken, die vakantie hebben!”

Ruim veertig jaar in de zorg

Laura volgde in 1982 de opleiding tot verzorgende in De Sterrenlanden en startte in 1984 in het Dordtse RK ziekenhuis de opleiding verpleegkunde. Daar waren destijds nog tienpersoonskamers voor mannen. Op zaterdagmiddag haalde Laura met collega’s in uniform op de markt een harinkje of gebakken visje voor patiënten. In 1989 verhuisde Laura met haar patiënten mee naar het nieuwe Jacobus ziekenhuis in Zwijndrecht. In 1993 begon ze met de opleiding SEH (Spoedeisende Hulp) verpleegkundige in het Refajaziekenhuis. Toen het Refaja haar deuren sloot, verhuisde ze naar locatie Dordwijk. Ze kreeg samen met haar man Peter drie kinderen. Peter had zich van kraanmachinist laten omscholen tot ambulancechauffeur en haalde haar in 2003 over om ook bij de ambulancedienst te gaan werken. Naast het reguliere werk zat Laura nooit stil. Als er iets moest worden georganiseerd, dan stond ze vooraan. Zo was ze betrokken bij de oprichting van het ambulance biketeam; iets waar eerst lacherig over werd gedaan. Op de fiets zijn de ambulanceverpleegkundigen echter al jaren een succes tijdens drukke evenementen, want ze zijn veel sneller ter plaatse. Laura waardeerde deze dienst enorm vanwege het contact met het publiek. Haar enthousiasme voor het vak heeft ze samen met man Peter overgebracht op de kinderen. Twee werken er als verpleegkundigen en één is chemicus.