Vader is weer uit het ziekenhuis en heeft het vertrouwen op een langer verblijf op aarde ook weer terug. Wie bekend is met de twee enige zekerheden in het leven, belasting betalen en doodgaan, weet dat vroeg of laat je ouders overlijden. En hoewel die wetten mij bekend zijn, sta je er toch niet bij stil dat een plotselinge opname wel eens de opmaat kan zijn naar datgene, wat je graag zo lang mogelijk uitstelt. Pa had zelf trouwens ook nog geen zin om uit te stappen.
De dokter had hem na een ingreep gewaarschuwd dat er zich een complicatie kon voordoen. Mocht dat gebeuren, dan moest hij zich meteen melden om het euvel te laten verhelpen. En zo geschiedde. Precies wat de dokter voorspelde deed zich voor en pa spoedde zich naar het Albert Schweitzer. U weet wel, het beste ziekenhuis van Nederland. Vader was in goede handen en had vertrouwen in de dokter die het euvel ging verhelpen.
Nou ja, dat vertrouwen had hij, tót Zuster Clivia hem kort voor de nieuwe ingreep vroeg of hij gereanimeerd wilde worden. Plots kreeg vader heel andere ideeën over datgene wat hem te wachten stond. Hij had totaal niet op die vraag gerekend, er eigenlijk nog niet over nagedacht en ook niet over gesproken met vrouwlief en kroost. Na afloop sprak hij z’n verbazing uit over die vraag. Niet zo raar hoor pa, zei ik nog, doen ze standaard hier. Is een proef. Als je vindt dat je leven lang en mooi genoeg geweest is, mag je dat zeggen. Krijg je een rood polsbandje.
Onwillekeurig keek hij even naar de kleur van z’n bandje. Niet rood, maar….wel voorzien van een andere achternaam dan de zijne. Hij kwalificeerde het als toch wel raar en voorzag al die aardige mensen in het ziekenhuis meteen van een excuus; zo zal die man wel geheten hebben die hier voor mij lag. Pa heeft gevoel voor humor dus keek niet onder de lakens toen we hem vroegen of er niet per ongeluk een lichaamsdeel van hem was afgezet.
Naast pa kreunde een vrouw. Ze wachtte al 22 uur op een spoedoperatie. Ze had honger, pijn en was moe. Ze was al van Zwijndrecht naar Dordt gebracht voor een spoedoperatie. Maar ze moest nog even geduld hebben. Er was eerst nog een andere spoedoperatie. Al het aardig en deskundig personeel ten spijt, kan ik maar tot één conclusie komen. Ook in het beste ziekenhuis van Nederland wil je eigenlijk niet liggen. Oh, trouwens, pa was ook erg te spreken over de catering.
Kronkelaar
