“Stuurman aan wal”
Je weet dat het gebeurt, maar als het zich voor je neus afspeelt is het toch behoorlijk confronterend. Ik mag wel zeggen stuitend. Welke ramp zich voor mijn ogen voltrokken heeft, zult u zich afvragen. Ach, een soort drama in een notendop. Ik was dus even binnen in dat lieflijke theewinkeltje aan het Statenplein. Een pareltje van de ‘couleur locale’. En ik was niet de enige. Mevrouw Moniek, van het winkeltje, stond twee chique tantes te woord.
Ze waren erg gecharmeerd van een theepotje. Ik heb er geen verstand van, maar de dames kennelijk wel. Mevrouw Moniek werd onderworpen aan een soort verhoor. Welk merk het precies betrof, of de Britse fabrikant ook een leverancier had in Nederland en… of die ook een webshop heeft. Geduldig en vriendelijk gaf de eigenaresse antwoord. Zelfs nog op de laatste vraag. “Dan kruipen wij vanavond maar eens achter de computer”, sprak Madame Kak. En daar gingen ze.
“Wilt u nog van mij weten of u het potje daar goedkoper kan krijgen?”, vroeg Mevrouw Moniek met een niet hoorbare, maar volgens mij wel aanwezige, cynische ondertoon. “Welnee”, zei Madame Derrie, “we hebben gewoon geen zin om hier de rest van de dag met zo’n potje rond te lopen”. Chique tantes liegen heel slecht. En diep in ons binnenste schuilt in elk van ons wel iets van dat truttige duo. Stel je voor dat je iets koopt, dat ergens anders goedkoper is….
De ene na de andere winkel gaat op de fles. Op internet is alles goedkoper. Tot de laatste winkel failliet is. Leegstand in winkelcentra en binnensteden wordt een steeds groter probleem. Een oplossing is er niet. Afschaffen van parkeergeld geeft zeker wat lucht, verlagen van huren ook. Maar, ik schreef het al eerder, zolang de vastgoedeigenaar fiscaal beloond wordt voor leegstand, komt er weinig beweging. Ik vraag me trouwens af of het tij überhaupt nog te keren is.
Wellicht is er een oplossing die gevonden kan worden door ‘out of the box’ te denken. Het gouden plan heb ik nog niet gezien. Ik heb het zelf ook niet. In de tussentijd blijf ik mijn spulletjes zoveel mogelijk in gewone winkels kopen. Omdat ik een hardwerkende stadgenoot ook wat gun. En mezelf natuurlijk, want ik zie mij in de toekomst niet virtueel winkelend achter de computer zitten. Het is maar de vraag of het dan nog steeds goedkoper is, maar in elk geval lang niet zo leuk.
Kronkelaar
