“Stuurman aan wal”
Heeft u ook wel eens een onderbuikgevoel? Ik moet u eerlijk bekennen dat het mij wel eens overkomt. Gelukkig herken ik het ook als zodanig en spreek mezelf dan inwendig streng toe; wat je nu voelt is gebaseerd op een veronderstelling die niet te onderbouwen is. Dat neemt het gevoel niet direct weg, maar het gebeurt me maar al te vaak dat ik gecorrigeerd wordt door iets dat ik zou willen omschrijven als ‘de realiteit’. Een feit dus, geen vage veronderstelling.
Voorbeelden van mijn onderbuikgevoelens geef ik u niet graag, want daar schaam ik me een beetje voor. Het zou louter vooroordelen bevestigen. Zo vertrouw ik mensen met een vetkuif niet. Dus als ik een paar van die vetkuiven bij elkaar zie staan; nou, dan krijg ik het helemaal benauwd. Om mij heen zeggen mensen dat het helemaal nergens op slaat en dat ik maar beter mijn mond kan houden. Maar Meneer Arno roept nu op om onderbuikgevoel voortaan juist te melden.
De Dordtse burgemeester heeft zaterdag in een krant gelezen dat de misdaad in zijn stad een beetje daalt. U weet wel, zo’n lijstje als de oliebollentest. Volgende week schiet een idioot op de Voorstraat een paar mensen neer en voilà… met stip gestegen tot één van de meest gewelddadige steden van ons land. Zo werkt dat met die lijstjes. Meneer Arno heeft waarschijnlijk ook iets verkeerds gegeten, want in diezelfde krant riep hij ons allemaal op om de misdaad te bestrijden.
Een nobel streven van een doorgaans aimabele burgemeester, denkt u wellicht. Ik dacht zelf meer dat-ie van de pot gepleurd is of zo. Onderbuikgevoelens melden? Oom Agent bellen dat mijn overbuurman wel erg veel visite krijgt? Dat er regelmatig een vetkuif door onze straat wandelt en dat er bij ons achter al vier keer is ingebroken? Ontstaat die veilige samenleving waar Meneer Arno van droomt door klikspanen, fantasten en mensen die graag anderen zwartmaken?
Als dat zo is, krijg ik wellicht een gouden kans om ons opsporingsapparaat te bewegen om wat nadrukkelijker die vetkuiven in de gaten te houden. Vetkuiven deugen namelijk niet. Alle vetkuiven zouden moeten worden opgehangen. De goeie hangen we apart. Tsja, dat wil m’n onderbuik nu eenmaal. En dat gevoel moet ik nu melden? Het spijt me, burgervader, maar ik ga pas bellen als ik er voor mezelf van overtuigd ben dat er iets niets pluis is. Zelfs met vetkuiven.
Kronkelaar.
