“Stuurman aan wal”
Het jaarlijkse tripje naar Griekenland brengt naast rust en lekker eten ook altijd inspiratie voor m’n wekelijkse stukje. Dit keer zit ik op het eiland Limnos. Wie vaak in dit land geweest is, weet dat je voor de lekkerste frappé bij de taverne moet zijn, waar de lokale oude baasjes ook een bakkie doen. Het is hier niet anders. In Parga merkte ik vorig jaar al dat Nederlanders niet meer zo hoog aangeschreven staan als vroeger. En ook hier kreeg ik wat gemopper mee voor u.
Hoe anders was dat bij mijn eerste bezoek aan Griekenland. “Holland? Ah, Van der Stoel!” klonk het enthousiast. Voor wie de geschiedenis niet kent; deze vroegere minister van Buitenlandse Zaken steunde de Grieken openlijk in hun strijd om af te komen van het kolonelsregime. Toen dat in 1974 ook lukte, werd Meneer Max daar een held en werden alle Hollanders met hem heilig verklaard. Die status hebben we niet meer. Dat komt onder meer door Meneer Geert. In Griekenland noemen ze ‘m de man met de witte pruik.
Na mijn ’kalimera’ groetten de oudere heren bij deze taverne vriendelijk terug. “Holland? Ah, Wielders. No more money to the Greeks!” Ik knikte en lichtte toe dat niet alleen de Boze Pruik, maar ook onze minister-president het geroepen had. En spijt betuigd heeft dat hij toch geld gestuurd heeft. Het moeten dikke vrienden zijn, veronderstelden de kwieke baasjes. Een les in Nederlandse politieke verhoudingen heb ik ze bespaard, want ik was geïnteresseerder in hun verhaal.
Dat ging over vluchtelingen. Op Limnos heb ik ze niet gezien. Wat verderop, op de eilanden voor de Turkse kust, zijn er veel, verzekerden de mannen mij. Duizenden. Veel te veel voor zulke kleine eilandjes, vertelden ze me. Natuurlijk kreeg ik weer eens te horen dat ‘Athene’ niet deugt, maar het beschuldigende vingertje ging nu ook naar mij. Niet persoonlijk. Of die Nederlanders wel weten dat Griekenland met Italië tienduizenden vluchtelingen herbergt. En elke dag komen er meer.
“Wij vangen die mensen op en jullie klagen alleen maar. Alle Europese landen zouden vluchtelingen opnemen. Dat is afgesproken, maar gebeurt niet of nauwelijks. Voor jullie is een afspraak alleen een afspraak als het over geld gaat. Maar het gaat om mensen”, kreeg ik te horen. Lichtelijk beschaamd nam ik een slok van de ijskoffie. “Ach, we houden er over op”, zei de spreker. “Als jij belooft dat je dit ook eens aan jouw landgenoten gaat vertellen.” Ok dus. Beloofd is beloofd.
Kronkelaar.
