“Stuurman aan wal”
Ondraaglijk fileleed zorgde zaterdagmiddag voor mopperende en zelfs huilende mensen. Het is natuurlijk niet leuk als je in je autootje twee uur bezig bent om uit een parkeergarage in de Dordtse binnenstad te komen. Zuchten en steunen dus, maar huilen? Dat doe je toch pas als opa in de file op de achterbank overlijdt? Of als je vrouw in de auto bevalt van een mooie baby? Had allemaal gekund, want ook voor ambulances was er geen doorkomen aan.
Maar nee hoor, het viel allemaal wel mee met de gevolgen van het ‘inschattingsfoutje’ van de gemeente. Geen doden, geen gewonden, zelfs geen oververhitte taferelen. Meneer Mark, de Dordtse communicatieadviseur, hoefde dit keer geen wethouder te adviseren hoe je je hier nog uit lult en trok kordaat zelf het boetekleed aan. Kermis op de Spuiboulevard en de Beverwijckstraat afgesloten, daarvan hadden ze helaas niet zoveel ellende kunnen voorzien.
Achteraf natuurlijk simpel om te zeggen van wel. Ik dacht nog even dat de ambtenaren wellicht zelf al weer de kluts kwijt waren door die takkeherrie voor hun deur, maar de kermis is pas zaterdag begonnen. Er kon dus nog ongestoord over nagedacht worden. Of het hele ambtenarenapparaat was in hoogste staat van paraatheid gebracht om na twee natte stoffenmarkten dit jaar de fontein op het Statenplein en de kramen daar droog te houden? Gelukt trouwens!
Hoe het ook zijn mag, het stond uren vast. Meneer John, van de lokale autopartij, twitterde er schande van. Ook Oom Agent meldde zich op dit sociale medium. “Blijf in de stad, ga even wat eten en probeer rustig te blijven”, luidde zijn boodschap. Je hebt er niks aan, maar wel fijn dat de politie even tijd had om te twitteren. Ze hadden het namelijk erg druk met belangrijke dingen als het controleren van speelgoedpistooltjes op die vermaledijde kermis.
Als het nou nog eens gebeurt, zou dan iemand een paar agenten of stadswachten kunnen optrommelen? Of een paar andere enthousiastelingen met een fluitje? Dan kunnen die gewoon het verkeer regelen. “Nee natuurlijk niet”, hoor ik in de verte al roepen. Er is namelijk altijd wel een smoes om iets niet te (kunnen) doen. Eerlijk gezegd werkt het allemaal reuze op mijn lachspieren. Je moet er alleen niet aan denken wat er gebeurt als er écht iets ernstigs aan de hand is…
Kronkelaar.
(Foto: Dewi Buzink)
