Ook op een eiland van ons Koninkrijk aan de andere kant van de wereld ligt het voer voor columns voor het oprapen. Alle reden dus om u er op afstand van mee te laten genieten. Logerend bij het gezin van mijn jongste zus ervaar ik met vrouwlief een wereld die ‘enigszins’ verschilt van de onze. Leguanen die op het strand uit je hand eten, jongeren die bij de supermarkt de boodschappen inpakken en naar je auto dragen, het zijn de leuke kanten van het vakantieleven.
De keerzijden maken het minder leuk; die jongeren moeten leven van de fooi die ze krijgen en de leguanen zijn niet meer mensenschuw, wat ze – net als voor toeristen vet gemeste zeeschildpadden – kwetsbaar maakt voor lieden die het minder goed met ze voor hebben. De Partij voor de Dieren heeft op Curaçao nog een wereld te winnen, zullen we maar zeggen. De politiek spant qua gekkigheid echter ook hier de kroon.
Neef Alex moet voor z’n staatsexamen acht tot zestien keer op een neer naar Bonaire. Dat is officieel Nederlands grondgebied. In coronatijd konden jongeren hun havo- of vwo-examens wél afleggen op Curaçao, want toen werd de militaire basis daarvoor open gesteld. Nu corona voorbij is, kan dat niet meer. Aan deze kant van de wereld is vliegen gratis en niet milieuvervuilend, moeten we maar aannemen.
Voor algehele opschudding zorgde een parlementariër. Hij stelde vrijdag voor om de door de Kustwacht in beslag genomen cocaïne voortaan in Nederland te verkopen. Hij rekende voor dat dat zo’n 1,6 miljard euro per jaar opbrengt. Partijgenoten knikten instemmend, oppositieleden vielen van verbijstering om. In het weekend kwam de aap uit de mouw. Helaas geen 1 april-grap. Gewoon een zot in het parlement. Zijn partij maakte excuses. Saai is het zeker niet op dit overzeese rijksdeel!
Thijs Blom
