Het politiek jaar 2025 uitzwaaien met de wetenschap dat er 18 maart weer gekozen gaat worden voor een nieuwe gemeenteraad.  Dan zal de strijd om de gunst van de kiezer losbarsten. Alle partijen dragen de stad een warm hart toe en zullen verkondigen voluit voor Dordt te gaan. Daarin zullen zij niet verschillen. Maar waarin dan wel? Interessant zal zijn hoe zij het tekort aan woningen denken te gaan aanpakken. En voor wie er gebouwd gaat worden. In de afgelopen vier jaar is de voorspelde woningbouwaanpak achtergebleven bij de geschetste verwachtingen. Stikstofproblematiek is één van de aanwijsbare oorzaken van de vertraging, net als het personeelstekort bij de bouwondernemers en de trage vergunningsprocedures. Dordrecht kent een woningtekort van circa 4.000 woningen en de wachttijd voor de sociale huur is ongeveer acht tot tien jaar en een gemiddelde koopwoning kost ruim 420.000 euro. (Foto: Stolk Fotografie)

Dordrecht trekt steeds meer mensen aan uit Rotterdam, de Drechtsteden en zelfs uit Brabant. Die toestroom vergroot de druk op de Dordtse woningmarkt. Een ander probleem in Dordrecht is dat de middenhuur ontbreekt. De groep die niet in aanmerking komt voor sociale huur en geen woning kan kopen, valt tussen wal en schip. In de afgelopen vier jaar hoorden we de politieke partijen pleiten om de jongeren voor de stad te behouden. Noodzakelijk voor de dynamiek van de stad en om te voorkomen dat in Hollands oudste stad inwonersvergrijzing de overhand krijgt. Tekort aan woningen brengt ook met zich mee dat leraren, zorgmedewerkers en agenten hier geen passende woning vinden, wat weer leidt tot structurele tekorten in de genoemde sectoren.

Het huidige college (VVD, GroenLinks, CDA en CU/SGP) wil tot 2030 in totaal achtduizend nieuwe woningen realiseren (Maasterras, Spoorzone en Amstelwijck). Tegelijkertijd heeft de stad nog steeds de ambitie om te groeien van 122.000 naar 140.000 inwoners. Een ander probleem is dat door de hoge huren steeds meer mensen een te groot deel van hun inkomen uitgeven aan wonen, wat gevolgen heeft voor financiële zekerheid en welzijn.

Het naderend Ravijnjaar 2027 – waarin gemeenten minder geld voor voorzieningen uitgekeerd krijgen door het Rijk – wat maakt de gemeenten de broekriem moeten gaan aantrekken, zal niet zonder gevolgen zijn. De vraag is hoe de politieke partijen dit aan de kiezers gaan verkopen.