DORDRECHT – Steek je vinger in de lucht als je les hebt gehad van juf Liesbeth. Bij bijna alle leerlingen van kindercampus De Meridiaan gaan de armen omhoog. Al acht jaar is de geboren en getogen Dordtse Liesbeth Ruben-van Gelder (62) juf op de school in Sterrenburg. Maar dit is niet de enige onderwijsinstelling waar ze werkzaam is geweest. In haar veertig jaar in het openbaar onderwijs, afgelopen maandag op de kop af, heeft ze in alle Dordtse wijken, behalve Stadspolders, les gegeven. Menig lezer van de krant zal juf Liesbeth kennen.

Zo’n bijzonder jubileum mag natuurlijk niet onopgemerkt voorbij gaan, dacht het team van De Meridiaan. En dus werd er een verrassingsfeestje voor de juf georganiseerd, op haar vrije dag nota bene. Door twee van haar kinderen werd de juf bij een vriendin, die ook in ‘het complot’ zat, opgehaald, geblinddoekt in de auto gezet en naar De Meridiaan gereden. Maar de scherpe Dordtse houd je niet voor de gek. Liesbeth kent de weg naar De Meridiaan op haar duimpje. Maandagmiddag werd ze er opgewacht door alle kinderen van de school. Na een gang door de erehaag op het schoolplein, werd de juf binnen warm onthaald door de kleuterklassen. In de hal waren er vervolgens, in het bijzijn van alle leerlingen en het team, mooie woorden van directeur Herman Oldenhuis en natuurlijk een prachtige bos bloemen. En nog een speciale verrassing: in de hal hangen foto’s van de juf, genomen gedurende haar veertigjarige loopbaan. “Hoe komen jullie daar toch aan?”, vroeg Liesbeth zich hardop af tijdens het feestelijke moment. Tot slot mochten de kinderen vragen stellen: ‘Wat is haar favoriete klas?’ en of ‘ze blij is?’. Nou, dat is ze zeker. En maandag helemaal.

Pech en geluk
Veertig jaar juf. Liesbeth gelooft het zelf bijna niet. “De tijd is omgevlogen. Dat vind ik weleens jammer, hoor. Mijn eerste leerlingen zijn nu zo’n 50, 51 jaar”, zegt ze. Onlangs nog stond een oud-leerling voor haar neus in de klas, maar ditmaal met haar eigen kind. “Heel even herkende ik haar niet, maar toen ik goed keek, wist ik het meteen. Wat dat betreft heb ik een heel goed geheugen, onthoud ik alles.” Liesbeth heeft altijd geweten dat ze voor de klas wilde staan. Ze vertelt: “Met mijn oudste vriendin, inmiddels 60 jaar bevriend, speelde ik vroeger altijd al kind en juf. Ik had zo’n schoolbord op een standaard, gekregen van mijn oma, en dan zat zij op de rand van het bed. Zij wilde ook weleens de juf spelen, maar dat mocht nooit van mij.” In haar onderwijscarrière doorkruiste ze heel Dordrecht. Ze gaf lessen aan alle klassen, later groepen, op zeker tien scholen. Over hoe dat komt zegt ze: “Je kunt het pech of geluk noemen. Als het leerlingenaantal op een school terugliep, moest degene met het minst aantal dienstjaren weg. Dat ben ik dus vaak geweest. Het was aan de ene kant heel erg jammer om afscheid van een school te nemen. Vooral ook omdat ik het leuk vind om de ontwikkeling van de kinderen te volgen. Aan de andere kant heb ik daardoor veel scholen kunnen zien, met veel mensen contact kunnen maken en daar goede vriendschappen aan overgehouden. Ook kun je van iedere school leren en dat meenemen.”

Geliefd
Werken met kinderen is het allerleukste wat er is, vindt de juf die na veertig jaar nog met evenveel passie voor de klas staat als op haar eerste werkdag, alleen werkt ze nu minder dagen. “Ik heb aan alle groepen lesgeven, maar heel veel groep 3/4 gehad. Het proces van leren lezen, het ontwikkelen van zelfstandigheid, heb ik altijd heel mooi gevonden. Maar in principe vind ik alle leeftijden leuk. Het sociale contact dat je hebt, ook met de ouders.” Altijd een positieve benadering in het contact met de leerlingen. Het heeft haar geliefd gemaakt. Niet voor niets wordt ze op een spandoek, door de leerlingen gemaakt voor de gelegenheid, de liefste juf genoemd. Maar ook bij het team is ze een zeer gewaardeerde betrokken collega. Ook zat ze maar liefst 14 jaar in de Gemeenschappelijke Medezeggenschapsraad (GMR) waarin een afvaardiging van alle OPOD-MR-leden zit. In haar lange carrière heeft Liesbeth binnen het onderwijs heel wat ontwikkelingen meegemaakt, zoals het monitoren van leerlingen, het vastleggen van gesprekken en ook de digitalisering. “Natuurlijk zijn er bij alle voors en tegens, maar je moet met de tijd meegaan”, stelt ze nuchter. “Maar kinderen, die blijven gewoon kinderen.”