De media staan er vol mee: Lisa uit Abcoude, 17 lentes jong, is midden in de nacht onderweg naar huis van haar fiets getrokken en vermoord. Verschrikkelijk en niet te bevatten. Wat is daar gebeurd en vooral, wat hadden hulpdiensten en eventuele voorbijgangers kunnen doen om dit te voorkomen?
Met ons gezin heb ik enkele jaren gewoond in Duivendrecht en de plek waar Lisa werd gevonden ken ik goed. Niet eens zo heel erg afgelegen, maar als iemand iets beroerds in de zin heeft, zal altijd een gelegenheid of locatie worden gevonden en is het eigenlijk al te laat. Of het nu een impuls is of voorbedacht: wie haalt überhaupt zoiets in zijn of haar hoofd?
Mishandeling, misbruik, moord, verwaarlozing, beschadiging… Het zijn fenomenen waar onze medewerkers in de ambulancezorg regelmatig mee te maken krijgen. Belangrijk is om te herkennen dat er iets niet pluis is. En als je nog op tijd bent, wat kun je dan doen om de kans op onheil te verkleinen? Dit geldt niet alleen voor onze collega’s die ‘achter de voordeur’ komen, maar zeker ook voor onze centralisten op de meldkamer. Zij zitten op een telefonische eersterangspositie en ontvangen rechtstreeks de angst, wanhoop en paniek via hun headset. Zo moet dat ook zijn gegaan in het geval van Lisa, die nog de tegenwoordigheid van geest had om snel 112 te bellen, maar waar de hulp niet op tijd kwam.
Je wilt er gewoon niet aan denken. Maar als vader van onder anderen twee prachtige dochters in de leeftijd van Lisa, kan het soms tamelijk onrustig worden in mijn hoofd. Het lastige is bovendien dat beide dames al een tijdje niet meer door hun vader of moeder willen worden opgehaald, maar veel liever alleen naar huis willen fietsen. En natuurlijk is dat terecht. De nacht moet veilig zijn voor vrouwen. Waarom moeten we het hier eigenlijk nog over hebben? Eind januari organiseert onze ambulancedienst een symposium over femicide. Het is een fenomeen dat de gemoederen enorm bezighoudt. Maar eerlijk gezegd word ik er beroerd van.
Hans Janssen
