Veel halen. Weinig betalen. Niets menselijks is mij vreemd. Een paar maanden geleden koop ik (uiteraard in Dordrecht) een mooi stoeltje. Met een actieve zit, volgens de verkoper. Die heeft er echt verstand van, want de ene trui na het andere vest wordt zittend in dat stoeltje gefabriceerd. Een productiestoeltje, een bijpassend lui voetenbankje wil ik er niet bij kopen. Niet nodig en ook wel een beetje duur. Trouwens, zo’n voetenbankje heet een Ottomaan, daar betaal je wat meer voor.
Ondertussen wordt de kamer een beetje vol. Iets moet er weg. Na parlementair overleg wordt democratisch besloten om de tafel de deur uit te doen. Die is een ietsiepietsie te groot en wel heel erg houterig. Nou kom ik erg graag bij Mak Veilingen, maar ik kan die tafel niet vervoeren en zeker niet zelf tillen. De Kringloopwinkel gun ik de handel, maar centjes in mijn eigen zak steken, heeft ook wel wat. Een paar foto’s, een prijzende tekst en hup, daar staat mijn tafel op internet. Er staan daar op Marktplaats nog zo’n kleine tienduizend tafels, het zal mij benieuwen. Na twee dagen biedt iemand honderd euro. Daarna gebeurt er weken niets. Tot vier dagen geleden. Twintig, tien, vijf, vijftig, twintig, tien, vijf euro erbij. Mensen bellen, mailen, sms’en. Ik ben populair. In elk geval valt mijn tafel in de smaak. Het geld heb ik dan al drie keer uitgeven. Het jeukt in mijn virtuele portemonnee. Totdat de hoogste bieder via de e-mail zijn bod intrekt. Alsof hij de stoel onder mijn kont vandaan trekt. Zo voel ik mij. Dan maar een berichtje naar de eerstvolgende bieder. Die laat nu al twee dagen niks horen. Een groot complot tegen mij. Ik ben natuurlijk te hebberig geweest. Maar alles komt goed. Vanavond komt er een nieuwe kijker en wanneer de tafel er uit ziet zoals op de foto, is de tafel verkocht.
Weet je nog van dat nieuwe stoeltje van ons? Op Marktplaats zie ik precies hetzelfde stoeltje staan, met voetenbankje. Het kost nog geen twintig procent van het bedrag dat ik in de winkel heb betaald en nu is het voetenbankje inbegrepen. Alleen het spulletje staat in Kuinre. Nooit geweten waar dat ligt. Nu wel. Kuinre ligt in Overijssel, net tegen Friesland en Drenthe aan. Da’s ongeveer tweehonderd kilometer heen en dat ook weer terug. Ver weg. Toeval bestaat niet. Frans bestaat wel. Hij heeft een koeriersbedrijf en toevallig (bestaat niet), rijdt hij de volgende dag naar het hoge noorden. Voor een paar tientjes rijdt hij een stukje om via Kuinre. ’s Avonds staat de tweedehandse stoel naast onze eerder aangeschafte actieve breistoel. Ik zie geen enkel verschil. Alleen, dat voetenbankje, de Ottomaan, die is handig voor mij om lekker onderuit te kunnen zitten. Ik heb het druk genoeg gehad.
