Deze week heb ik een makkie, want ik vul deze plek nu niet met mijn hersenspinsels, maar citeer uit het dagboek van Evi. Zij is een kortharige, behoorlijk intelligente chihuahua, zeer klein van stuk, amper 1.700 gram zwaar en niet gediend van aandacht van anderen dan haar huisgenoten. Van dit ras is bekend dat het soms leidt aan grootheidswaanzin en dat is ook ons ‘Eef’ niet vreemd. Onlangs dacht ze op onze vlonder aan de slootrand een zwaan te kunnen verjagen. Dat liep goed af, maar het Pinksterweekend verliep voor onze kleine huisgenoot minder voorspoedig. En niet alleen voor haar…Enfin, leest u maar.
“Zaterdag 4 juni. Ik voel me beroerd, al drie dagen. Bazin is met een vriendin naar Griekenland en heeft mij achter gelaten, zou dat de oorzaak van mijn buikpijn zijn? Komt die sukkel weer met eten aanzetten…pfff. Hoe lang moet ik nog vasten voor hij in de gaten heeft dat ik naar de dokter moet. Niet dat ik dáár nou zo graag kom, maar dit voelt alsof het niet vanzelf goed komt. Ook maar snoepjes en stukkies worst negeren nu, dan wordt het hem wel duidelijk.”
“Zondag 5 juni. Ik voel me nog steeds beroerd. Het baasje is aan het bellen geslagen. Beter laat dan nooit. En ja hoor, op naar de dierenkliniek. Voor deze ene keer laat ik aan mijn lijf zitten zonder mijn tanden in een paar vingers te zetten. Met een prikkie moet ik opknappen, vertellen ze de baas. Hij knikt hoopvol op het verzoek om over een paar uur even te bellen of ik weer eet. Ik had er al een hard hoofd in en dat komt uit. De buikpijn houdt aan, ik kan niks weg krijgen, ben al blij dat ik wat slokjes water binnen houd.”
“Maandag 6 juni. Ik voel me doodziek. Het baasje heeft het nu ook snel door. Bellen en weer naar de kliniek. Oeps, slecht verhaal. Spoedoperatie. Duur geintje, hoor ik de baas zeggen. Maakt zich blijkbaar drukker om zijn portemonnee dan mij. Was de bazin er maar…Als ik ontwaak uit de narcose hoor ik dat het een zware ingreep was en dat ik à 350 euro nog een nacht ter observatie moet blijven. Operatie geslaagd, antibiotica, pijnstillers, ik moet zeggen dat ik me al beter voel.”
“Dinsdag 7 juni. Ik voel me een stuk beter. Heb weer trek in een hapje. Het baasje mag 1.500 euro aftikken. Tsja, je hebt een huisdier en dan moet je er ook voor zorgen! Nou ja, dat dacht ik dus tot voor kort. In het hokje naast me zat een minder fortuinlijke soortgenoot. Haar baasje hééft simpelweg niet de 600 euro die voor haar operatie nodig is. Ze krijgt een spuitje straks. Dat voelt echt niet goed. Voor het eerst ben ik blij met het baasje. Moet alleen nog zestig columns schrijven om mijn behandeling terug te verdienen. Ik ben een kostbaar bezit.”
Thijs
