“Stuurman aan wal”

Vader is dood. Dat maakt verdrietig, maar ook blij. Dat laatste vergt uitleg; hij was er namelijk al bijna een jaar slecht aan toe. Een spierziekte verzwakte hem alsmaar verder en valpartijen leidden onder meer tot een gebroken knieschijf. Maanden leefde hij met pijn. Een sterke en verstandige man met goed gevoel voor humor veranderde van karakter. Slapen werd zijn enige hobby, met als enig doel niet meer wakker te worden. Over euthanasie was gesproken. Dat leek hem wel wat. Eerst regelde hij niet meer behandeld te worden, mocht hem iets overkomen….

Er gebeurde echter niets. Zelfs het coronavirus werd niet per ongeluk in huis gebracht. Als kinderen waren wij daar nogal bang voor, hoewel vader het juist als een welkome uitweg zag. Als de doodswens zo sterk wordt dat je zulke uitspraken gaat doen, is de tijd rijp om toch serieus over euthanasie te gaan praten. Het ‘probleem’ waar we toen op stuitten was dat de levensverwachting van vader korter was dan de tijd die een dergelijke procedure in beslag neemt. Vader besloot over te gaan tot het uithongeren van zichzelf. Aanvankelijk hadden we het niet door, maar de gewichtsafname was duizelingwekkend.

De situatie werd onhoudbaar. Vaders gezondheid verslechterde, hoezeer zijn vrouw ook steun bood. Moeder was in feite een 83-jarige mantelzorgster die er zeven dagen en nachten per week voor hem was, hoewel ook zij leefde met pijn van een versleten heup, die pas dit najaar vervangen kan worden dankzij de door corona ontstane wachtlijsten in het ziekenhuis. Vader kon vorige week gelukkig naar het hospice. In ons geval de Rozenhof. Hij begreep iets té goed dat deze instelling mensen begeleidt in hun allerlaatste levensfase, want hij verzocht de arts bij aankomst om hem maar meteen een spuitje te geven.

Zo werkt het daar niet, werd hem duidelijk gemaakt. Maar als zijn lijden te zwaar zou worden, zou er palliatieve sedatie worden toegepast. Al binnen vier dagen werd dat stadium bereikt. Zowel in die dagen als de dagen die volgden heeft onze familie diepe bewondering gekregen voor het personeel. Wat een zorg, wat een toewijding, niets was teveel. Dag en nacht bereid om echt alles te doen voor de patiënten en hun naasten. Vrouwen (mannen waren er niet) met een roeping. Als we het hebben over helden van de zorg, dan hebben we hier een groep ware helden. Hulde!

De doodsstrijd van vader verliep zonder pijn. Langzaam gleed hij weg. Nou ja, in die laatste 48 uur dan, want daarvoor had hij al meer dan genoeg geleden. De laatste fase was alleen naar voor de familie; wachten tot de dood intreedt. Dat duurt soms wel een week. Afgrijselijk. Onze hond ging een paar jaar geleden sneller en waardiger van deze wereld weg. U kunt er van op aan dat daar een zorgvuldig proces aan vooraf ging. Géén traject, géén palliatieve sedatie. Maar als u het eind ziet naderen en niet wil worden overgelaten aan de wil van hogere machten raad ik u aan om uw doodswens tijdig in te dienen.

Kronkelaar.