Mevrouw Kitty moet vrijdagochtend haar kleine – en wellicht ook grote – boodschap even ophouden. De partijleidster van het Dordtse GroenLinks mag namelijk de officiële opening verrichten van het eerste openbare toilet van Dordrecht. Dat gaat ze doen door persoonlijk op de pot plaats te nemen. Ik ben zeer benieuwd hoe de media met dit fotogenieke moment omgaan, maar ik schat zo in dat we het plaatsen van haar billen op de bril niet in beeld krijgen. Of we ook nog een toiletgeluidje gaan horen, waag ik te betwijfelen, want ik vermoed dat het ontlastingshuisje over een uitstekende geluidsisolatie beschikt. Dit bouwwerk, dat inmiddels geplaatst is op de Grote Markt, heeft namelijk 159 duizend euro gekost. Althans, dat mocht het kosten van de Dordtse gemeenteraad, maar wellicht is ook deze klus wat duurder uitgevallen.
Tsja, het mag wat kosten. Op één been kun je niet staan, dus komt er ook een openbaar toilet bij het parkeerterrein aan de Weeskinderendijk. Da’s dus 358 duizend euro. Daar komt een gouden wc-pot in te staan, dacht ik toen ik de eerste keer dit bedrag hoorde. Eigenlijk ben ik nog steeds niet over de klap heen. Want voor het onderhoud en schoon houden van beide toiletten trekt de gemeente elk jaar 120 duizend euro uit. Wat een geld…Ik had me voorgenomen om vrijdag óók zo’n toilet te bezoeken, om hoogstpersoonlijk te ervaren of deze kosten tegen de baat opwegen. Ik hoef echter geen geduld te hebben, want iemand wees mij op een filmpje van de producent van deze toiletten. Ik beken, het is zeer bijzonder. Een hightech zelfreinigend toilet. Na elk bezoek draait de achterwand en komt een schone pot tevoorschijn. Achter de wand wordt de gebruikte pot, inclusief de vloer, steeds automatisch grondig gereinigd.
Wat een verschil met de openbare toiletten uit die goeie, ouwe tijd. Betonnen bakken met een indringende urinelucht, waar ook nog wel eens een bolus lag. Geen vrouw die er gebruik van maakte en als man moest je toch ook even moed verzamelen om dáár je plasje te doen. Lang geleden verdwenen ze dus uit het straatbeeld en ik snapte er geen drol van dat Mevrouw Kitty jaar in jaar uit pleitte voor terugkeer van openbare toiletten. Ze deed dat omdat één op de tien Nederlanders regelmatig hoge nood heeft en wetenschappelijk is uitgezocht dat er voor die mensen altijd een toilet moet zijn binnen een straal van 250 meter. Met name de horeca biedt daarvoor soelaas. Door corona was dat even niet zo, maar dankzij de lokale horeca staat Dordrecht op de ranglijst van toiletvriendelijke gemeenten (ja, die bestaat echt) op een verdienstelijke 19e plek. In Zwijndrecht (40e), Papendrecht (plek 204) en Hendrik-Ido-Ambacht (212e van de 355) plas je eerder in je broek…
Ik gun het iedereen om in het openbaar zéér hygiënisch z’n behoefte te kunnen doen, maar op het risico af dat u mij als ouwe zeikerd bestempelt, betwijfel ik toch ernstig of de toevoeging van twee toiletten de redding van alle zwakke blazen inluidt. Als de pot vrijdag lekker blijkt te zitten, sluit ik niet uit dat Mevrouw Kitty voor uitbreiding gaat. In deze gemeente, die met pijn en moeite 16 mille bij elkaar weet te schrapen om een beeldbepalende molen met kapotte wieken te helpen, zou ik inzetten op bestaande toiletten. Ik denk dat menig ondernemer tegen een kleine gemeentelijke vergoeding best z’n pot gratis beschikbaar wil stellen aan voorbijgangers met hoge nood. Niet hightech en zonder groen dak, maar een stuk goedkoper.
Thijs Blom.
