“Stuurman aan wal”

De verkiezing van de Dordtenaar van het Jaar is gedegradeerd tot een populariteitspoll. Bijzondere verdiensten voor stad of stadgenoten zijn géén voorwaarde om genomineerd te worden. Als u de buurman had genomineerd en iets meer dan 800 mensen had opgepord om op hem te stemmen, dan was de man het geheid geworden. En als die buurman regelmatig boodschappen doet voor oude en zieke mensen uit de straat, dan zou ik dat nog kunnen pruimen ook.
Dit jaar is de titel terecht gekomen bij een verslaggever van De Stem van Dordt. Een sympathieke collega, die al veertig jaar met passie z’n vak uitoefent. Da’s zeker een verdienste, maar zo zijn er nóg duizenden mensen. Ook is de man heel erg ziek geweest. Hij moest kanker overwinnen. En dat lijkt te gaan lukken. Dat is geweldig en bewonderenswaardig. Maar ook dat is niet uniek; vele mensen vechten tegen deze afschuwelijke ziekte.
De titel kwam vorig jaar terecht bij een vrouw die verzonnen had om een matras in een doodskist te leggen. Wellicht draait het hier om een uitvinding die Dordrecht inmiddels wereldberoemd heeft gemaakt in de uitvaartbranche, maar ook bij die verkiezing zijn de verdiensten voor stad en stadgenoten mij totaal ontgaan. Zorgde de verkiezing vorig jaar in mijn kennissenkring vooral voor hilariteit, dit jaar is het een soort van schaamte; je durft er eigenlijk niks van te zeggen.
Wie hardop zegt dat er geen donder deugt van die verkiezing, kan immers wat terug verwachten. Die wilde zeker liever iemand anders verkozen zien. Of is jaloers. Of gewoon een naar schepsel. U mag mij in dat rijtje plaatsen. Ik vind het gewoon heel erg jammer dat het laatste dagblad dat nog aardig wat abonnees in deze stad heeft, zich deze verkiezing heeft toegeëigend en kapot gemaakt. Komt daar nu de aap uit de mouw zult u zich afvragen?
Vooruit dan maar. Zo’n verkiezing is volgens mij namelijk niet voorbehouden aan één medium of uitgever. Het zou een stadsbreed feest moeten zijn. Enkele jaren geleden weigerden het AD en De Stem van Dordt mee te doen met de Dordtenaar van het Jaar. Anderen organiseerden het toen. Ook toen was er natuurlijk discussie. Maar géén hoongelach of schaamte. Verdienste voor stad en stadgenoten stond voorop. Natuurlijk werd er gestemd, maar er was óók een kritische jury. Zo hoort het.

Kronkelaar