“Stuurman aan wal”
Steeds vaker valt het woord woningnood. Het geeft een duaal gevoel. Enerzijds baal ik er enorm van dat ook in mijn Dordrecht het bouwen voor de rijken zo ver is doorgeslagen dat de kans op een betaalbaar ‘startershuisje’ zeer klein is geworden. Anderzijds zie ik de bevestiging van wat ik op deze plek al eerder heb gememoreerd, want (ook) mijn kinderen zijn bij gebrek aan betaalbare huur- en koopwoningen veroordeeld tot het wonen bij ons op zolder. Gelukkig is onze tweede etage nou niet bepaald een bedompte ruimte, maar ondanks twee riante kamers kijken dochter en zoon al geruime tijd uit naar het moment dat ze hun vleugels kunnen uitslaan.
Dochter is als oudste al twee jaar op huizenjacht, maar vooralsnog zonder resultaat. Makelaars en banken zijn onder de indruk van haar vette spaarpotje, maar voor het verstrekken van hypotheek wordt gekeken naar haar inkomen. Na jaren trouwe dienst heeft ze bij haar werkgever eindelijk een vast contract gekregen, maar daarin staat wel een ondergrens van 28 uur per week, terwijl ze gemiddeld tien uur meer werkt. Maar met dat laatste wordt geen rekening gehouden. Ze kan dus niet al te veel lenen. Een vriendelijke hypotheekbemiddelaar had nog wel een leuke tip voor haar; zorg dat je een vriend krijgt! Hij zei er niet eens bij dat het een rijke vriend moet zijn…
Zoonlief heeft inmiddels een fijne relatie, maar heeft al uitgerekend dat hij samen met zijn vriendin nog heel wat moet sparen om een woning te kunnen kopen. Huren is voor de kids trouwens geen optie; de maandlasten zouden dan nog hoger uitvallen. Niet heel gek, want met een historisch lage rentestand is geld lenen niet al te duur. Ik ben trouwens reuze benieuwd wat er gebeurt als die rente weer op gaat lopen. Ik denk dat het leed niet te overzien zal zijn, maar laat ik mij beperken tot het huidig probleem; te weinig aanbod in de lagere prijsklassen. Het politieke argument van bouwen voor de rijken, die dan hun goedkopere huisjes verlaten, zorgt zeker (nog?) niet voor de beoogde doorstroming. Het gaat mondjesmaat.
Ik mag mezelf tot de middenklasse rekenen en moet u eerlijk bekennen dat als mijn vogeltjes zijn uitgevlogen ik kleiner wil gaan wonen. Goedkoper ook. Niks doorstroming. Ik hoor van leeftijdgenoten dat ook hun kinderen de allergrootste moeite hebben om een betaalbaar eigen nestje te vinden. Woningnood is wellicht een groot woord, maar de situatie op de Dordtse woningmarkt begint er toch sterk op te lijken. Het huidig stadsbestuur wil duizend huizen per jaar bouwen, maar in de lagere prijsklassen loopt het aantal beschikbare woningen juist terug. Als de Dordtse raadsleden terug zijn van vakantie moeten ze zich maar eens beraden op de situatie. Zonder bijstelling van de bouwvisie stevenen we af op echte woningnood. Starters uit de stad verjagen lost weinig op, want tal van andere gemeentes zitten in hetzelfde schuitje.
Kronkelaar
