Wat moet ik hier nu mee? Ik kreeg de vraag van een hardwerkende ondernemer, die me meteen een e-mail voorlegde waarin zijn bedrijf gevraagd werd om een rentedragende lening te verstrekken aan het noodlijdende circus Royal. Dat dat deze jaarwisseling nog bestond is na de jaarlijks terugkerende perikelen over wanbetalingen sowieso al een wonder, maar de circusbazen vroegen doodleuk om een nieuw wonder.
Als ik ons lokale dagblad mag geloven heeft geen enkel bedrijf positief gereageerd op de opmerkelijke smeekbede om een lening, maar is het wonder toch geschied dankzij giften van particulieren. Een felicitatie aan de circusdirectie is op z’n plaats. Misschien wel méér dan één. Telkens als je denkt dat het doek voor dit treurige toneel definitief valt, weten de clown en de spreekstalmeester weer een act te verzinnen om de broodnodige centjes op tafel te toveren.
Het stond schaamteloos in de brief: als er niet snel geld zou komen, konden zelfs de artiesten van het laatste wintercircus niet geheel worden uitbetaald. Het is deze manier van zakendoen, die de heren van het familiecircus niet bij iedereen in de stad populair heeft gemaakt. Er zijn nogal wat mensen die voor hun verleende diensten of goederen niet betaald kregen. Na gemeente en Belastingdienst was er dit keer een curator, die de website van de vorige failliete inboedel te koop aanbood.
Al even schaamteloos spraken de circusbazen hierover schande. Sterker nog, ze grepen het aan als hun jaarlijkse publiciteitsstunt. Als ik de circusfamilie zelf moet geloven moeten hun activiteiten geduid worden als cultureel erfgoed. Door een subsidie van de gemeente Dordrecht, de komst van een wel erg enthousiaste burgervader en een, overigens best leuke, real life soap op de lokale tv, zou je er bijna in gaan geloven.
Voor Meneer Joop, vader van het circus, heb ik altijd een zwak gehad. Vakman in de piste. Hij houdt van z’n zoon, Meneer Toni. Maar juist die heeft bij mij ooit de foute snaar geraakt. Hij beloofde in zijn rol als toenmalig Prins Carnaval een groep kinderen mee te nemen naar Euro Disney. Ik vergeet nooit de gezichten van die kids. En ook niet hun gezichtjes toen later verteld werd dat deze man veel belooft maar zelden iets nakomt. Schuld en ereschuld. Ook een soort erfgoed.
