De vraag is in een welvarend land als het onze te zot voor woorden, maar al jarenlang kijk ik met regelmaat verheugd op van een nieuw initiatief. Om me er dan meteen bij af te vragen; kunnen we onze kinderen geen eten geven? Voor een aanzienlijk deel van de ouders in dit land is dit helaas zo. Ze kunnen het niet. Sommigen door chronisch geldgebrek, anderen omdat ze verkeerde keuzes maken en liever op hun nest blijven liggen dan een ontbijtje voor de kids te maken.
Wat ook de oorzaak mag zijn dat kinderen geen eten krijgen, dit kunnen we als samenleving niet accepteren. Maar gek genoeg doen ‘we’ dat wel. Maandag hoorde ik van het initiatief van een Dordtse bakker die honderd leerlingen van een basisschool tot de kerst een lunch gaat geven. Prima actie en hulde aan de sponsors en vrijwilligers die spontaan hulp aanboden. Maar weer dringt zich bij mij dan die vraag op; kunnen we onze kinderen geen eten geven?
Jaren geleden maakte ik via Radio Rijnmond kennis met Johan de Boterhammenman. Een Rotterdammer die dagelijks boterhammen smeert voor kids uit z’n buurt die thuis geen ontbijt krijgen. Alle media doken er op. Johan smeert nog dagelijks de bammetjes. En eigenlijk deugt daar geen donder van. Zoals ik ook baal van voedselbanken; dit soort instellingen horen in een welvarend land niet te bestaan. Iedereen hoort eten te hebben, zeker voor de kinderen.
We kunnen onze kinderen wel degelijk eten geven. In Zuid-Afrika beginnen de kinderen op school al jaren met een ontbijt. In het Dordtse Stadskantoor zoeken ze nog uit hoe je zoiets organiseert. Pfffff. De gemeenteraad diende eind augustus nog een motie in om daar wat vaart achter te zetten. Ja, schiet eens een beetje op! En als je het als gemeente niet voor elkaar krijgt, dan zijn er nog scholen en hulpvaardige ouders. Handjes genoeg en geld kan (en mag) het probleem niet zijn. Eet smakelijk.
Thijs
