“Stuurman aan wal”
Ver weg van Drechtstedelijke beslommeringen gaat het leven z’n lome gangetje in Pilion. Mooie streek aan de Griekse oostkust. Er wordt beweerd dat de Goden hier zelf het liefst met vakantie gaan. Ik heb nog geen hogere machten ontmoet, maar wel Theo. Eigenlijk heet hij Theodoris, maar, zo zei hij, wat doet dat er eigenlijk toe? Feitelijk is er heel weinig dat er echt toe doet. Het enige dat telt is het leven en wat je er zelf van maakt. Zo, die moest ik even op me in laten werken.
Het voelde als een lesje filosofie, wat helemaal niet vervelend is met een ouzootje en een bordje mezes er bij. Theo heeft geen televisie, geen krant en geen smartphone. Hij maakt in het dorp elke ochtend z’n rondje, steevast eindigend in zijn stamtaveerne waar hij met leeftijdgenoten koffie drinkt. Er hangt daar een tv aan de muur dus als Olympiakos voetbalt of er is iets aan de hand in de wereld, dan kijken Theo en z’n vrienden daar even naar.
Als iemand die leeft van nieuws had ik het idee dat ik iemand van een andere planeet had ontmoet. Toch is het geen Griekse relativering of zo, want na die opmerking dat maar heel weinig er echt toe doet, moest ik terugdenken aan mijn laatste ontmoeting met oude vriend Olivier. Gewoon een Dordtenaar. Normaal mens, helaas al jaren tobbend met z’n gezondheid, maar nog altijd rasoptimist en iemand die het volgens mij met Theo héél goed zou kunnen vinden.
Ollie heeft wel televisie thuis, maar hij kijkt zeer selectief. “Als er iemand serieus gaat zitten kijken, dan zap ik meteen naar wat anders”, zei hij me. Ik nam het nog met een korreltje zout en veronderstelde dat hij dan heel wat zit te zappen op een avond. Met een stalen gezicht beaamde hij dat. “Ik kijk alleen naar leuke dingen. Wat moet ik met mensen die gewichtig en belangrijk zitten te doen? Hun mening over van alles en nog wat verkondigen? Het is aan mij niet meer besteed.”
Theo knikte instemmend, toen ik het hem vertelde. Volgens de oude Griek heeft Ollie de zin van het leven begrepen. Zelf ben ik helaas nog niet zo ver. Tijdens twee weekjes Griekenland kan ik wel zonder tv. En zonder krant, want die is vaak van gisteren. Maar zonder smartphone? En als ik weer in Dordt ben, dan moet ik toch weer stukkies schrijven die écht ergens over gaan? Theo schudde z’n oude hoofd en nam vriendelijk afscheid. Ik zag ‘m gewoon denken. Domme toerist.
Kronkelaar
