“Stuurman aan wal”
Hij werd er heel even stil van, Meneer Cees. En dat wil héél wat zeggen, want hij bezit de gave om vijf kwartier in een uur te praten en kan dat urenlang volhouden. Het stille moment van emotie deed zich vrijdagochtend voor toen het Dok van Straatman in drieën gedeeld werd en afgevoerd. Juist hij had er in 1999 nog eigenhandig voor gezorgd dat het dok vrij simpel te demonteren is. Sterker nog, hij redde het dok van de sloop toen het was ingestort en geen enkele werf in ons land zichzelf in staat achtte om het te repareren.
Meneer Cees had ook iets met dat dok. Zakelijk, want als baas van Jooren Scheepsschroeven huurde hij het regelmatig om een scheepje van een klant uit het water te tillen. Maar ook persoonlijk, als betrokken Dordtenaar en liefhebber van maritiem erfgoed. Als niemand het kan of wil repareren, dan doe ik het wel, hield hij de eigenaar en de gemeente Dordrecht voor. Ze verklaarden ‘m voor gek. Vier maanden lang was hij driftig aan het klussen en het resultaat staat – pardon, stond – tot vrijdag fier overeind in de Wolwevershaven.
Vanaf het Vlak zag Meneer Cees hoe ‘zijn’ dok werd afgevoerd voor een nieuwe, grote opknapbeurt. Volgens critici is 170 mille wel erg veel geld om het ding een beetje op te schuren en een nieuw likje verf te geven, maar het gaat om iets méér dan dat en voor een icoon – want dat is het – moet je nu eenmaal wat over hebben. Trots als een aap was Meneer Cees. Hij sprak uit dat hij het volste geloof heeft dat ‘zijn’ ding weer hagelnieuw en prachtig terugkomt. Maar naast de lach zag ik ook een bezorgde blik.
“Je moet er toch niet aan denken dat-ie straks in no-time wordt volgescheten door de meeuwen”, sprak hij. Dat gebeurde al, maar volgens Meneer Cees kwam dat omdat zwemmende jongeren, die van het dok de haven indoken, de koperen draadjes kapotgetrapt hadden. “Als je die draadjes er weer opzet, gaan er geen vogels op zitten”, weet hij. Ook maakt Meneer Cees zich bezorgd om de verlichting. “Er is straks geen aansluiting meer voor walstroom, hoorde ik. Ze zullen er nu toch wel een zonnepaneel met wat LED-lampen op zetten?”
De inmiddels al lang gepensioneerde Meneer Cees heeft natuurlijk pogingen gedaan om zijn zorgen over te brengen, maar hoorde van de man die de klus uitvoert dat er geen draadjes en lampjes in zitten. Bij de gemeente en de stichting, die formeel eigenaar is van het dok, krijgt Meneer Cees géén gehoor. Ik zou willen zeggen; luister even naar de Redder van het Dok. Hij mag dan héél oud en wat lang van stof zijn, hij is niet achterlijk en zijn tips zijn net zo gratis als de restauratie die hij in 1999 uitvoerde.
(Foto: Thymen Stolk)
