“Stuurman aan wal”
Mijn kinderen zitten gevangen. Niet in een kelder, maar op zolder. Dat klinkt minder erg en zelf ervaren ze hun verblijf gelukkig niet als gevangenschap, maar ondertussen zijn ze toch al een aardig tijdje veroordeeld tot het verblijf op de bovenste verdieping van ons stulpje. Als vogeltjes eenmaal groot genoeg zijn vliegen ze uit, maar het kost ze behoorlijk wat moeite om een eigen nestje te vinden. Eigenlijk worden ze gegijzeld door een overspannen woningmarkt.
Het zou natuurlijk kunnen zijn dat ze een tikkeltje te kieskeurig zijn in hun speurtocht naar een eigen huisje of dat ze het véél te goed naar hun zin hebben op die zolder. Feit is wel dat deze jonge twintigers stijl achterover sloegen toen ze hoorden wat het kost om ‘op zichzelf’ te gaan wonen. Ze kunnen natuurlijk op een wachtlijst gaan staan voor een huurhuis, maar de enige betaalbare flatjes bevinden zich op plekken, waar ze helemaal niet naar toe willen.
Als serieuze en hardwerkende jonge burgers oriënteren ze zich ‘dus’ ook op de koopmarkt. Dochterlief stuitte daar jarenlang op het probleem dat ze géén vast contract had en bovendien met zo weinig gegarandeerde uren dat ze een hypotheek wel kon schudden. Inmiddels is dat opgelost, maar de prijzen voor wat ooit ‘leuke startershuisjes’ genoemd werden, zijn de pan uitgerezen. Als dochter aan tafel zit te rekenen, zie ik zoonlief wit wegtrekken. Ook die ziet het probleem…
Soms vraag ik me wel eens af hoe het zó ver heeft kunnen komen. In de vorige eeuw was er tot in de zestiger jaren gierende woningnood. Na m’n geboorte woonden mijn ouders nog twee jaar op zolder bij oma. Best gezellig, maar niet erg wenselijk. Je zou toch denken dat ‘we’ daarvan geleerd hebben. Dordrecht wil tienduizend huizen bouwen, de regio nog eens twintigduizend. Of dat de aantallen zijn die we nodig hebben weet ik niet, maar daar is wel genoeg over gezeurd. Bouwen!
Tot nu toe komt er niet veel van terecht. En ik begin me een beetje zorgen te maken of we de juiste woningen bouwen. Met een tweede Plan Tij en villa’s in Wielwijk worden mijn kinderen in elk geval niet geholpen. En om ze nou in een ‘tiny house’ in Zwijndrecht te stoppen? Dan is de zolder zo beroerd nog niet. Ze zitten vrouwlief en mij trouwens niet in de weg. Nu maar hopen dat ze zichzelf niet in de weg gaan zitten.
Kronkelaar.
(Archieffoto: Thymen Stolk)
