“Stuurman aan wal”
Ja, het gaat goed met ons. We krijgen het zelfs beter. Alwéér. U heeft het gisteren zelf kunnen horen uit de mond van niemand minder dan de Koning. De beste man leest overigens alleen maar het verhaaltje voor dat de regering graag kwijt wil, want die hele Prinsjesdag is natuurlijk een schertsvertoning. We zouden in nagedachtenis van de gebroeders De Witt de republiek weer uit kunnen roepen, maar dan zadelen we onszelf weer op met een president en diens hofhouding.
Licht geamuseerd sloeg ik het jaarlijks gedoe op die derde dinsdag van september dus maar weer gade. Koets, paardjes, hoedjes en beloften. Uiteraard weer de belofte dat we er al-le-maal op vooruit gaan. Inmiddels gelooft nog slechts één op de acht Nederlanders dat. Da’s een teken aan de wand. Het zijn niet louter de beroepsklagers die hun onvrede uiten. Aan de eeuwige zeikerds stoor ik me trouwens ook. Zó beroerd gaat het nou ook weer niet.
Toch is er wel het één en ander aan de hand dat dringend aandacht (lees: geld) verdient. Bij het kabinet weten we ze dat natuurlijk ook wel. Dankzij de economische omstandigheden kunnen er miljarden euro’s extra worden uitgedeeld. Tot nu toe gebeurde dat echter mondjesmaat en van wat er nu op tafel komt worden zeker niet alle noden geleegd. Dat is ronduit slecht. Juist als de schatkist vol zit kun je belangrijke pilaren van onze welvaartsstaat versterken.
Gemeenten trokken al aan de bel; jarenlange bezuinigingen van het Rijk eisen vooral daar hun tol. Armoede, zeker in grote steden als Dordrecht, is een groeiend probleem. In de zorg is het volgens het Albert Schweitzerziekenhuis al vijf óver twaalf. Daar moeten operaties geschrapt worden omdat bedden bezet gehouden worden door ouderen waar nergens plek voor is. Chronische tekorten aan leraren en betaalbare woningen zijn ook van die misstanden.
Het is voor de gewone sterveling amper nog te bevatten dat de regering in Den Haag in het geld zwemt en gemeentes voor pijnlijke besluiten komen te staan, die vooral mensen aan de onderkant van de samenleving hard raken. Zelfs bij de VVD is het besef doorgedrongen dat er geïnvesteerd moet worden in onze toekomst. Als dat niet gebeurt groeit de onvrede en zullen er meer onheilsprofeten opstaan. De enigen die daar wel bij varen zijn de beroepsklagers.
Kronkelaar
