“Stuurman aan wal”
Ouderdom komt met gebreken. Het is een gegeven waar we vroeg of laat allemaal tegenaan lopen. Waar je dan ook op stuit, is de staat van de zorg in ons land. In het geval van mijn vader de staat van de zorg in Dordrecht. Pa heeft z’n been op twee plaatsen gebroken en heeft wekenlang met een brace om zijn knie pijn geleden. Vorige week besloot een arts dat er opnieuw foto’s genomen moesten worden. En zo ging pa dus in een rolstoelbus naar het ziekenhuis.
Een chirurg stelde snijwerk nog even uit. Vaders been werd van lies tot enkel in het gips gezet. Nou moet u weten dat pa thuis één verdieping hoger slaapt en al een tijdje een traplift gebruikt. Met een gipsbeen kan hij dit hulpmiddel niet gebruiken, gaf pa aan. In het ziekenhuis werd hem te verstaan gegeven dat hij dus maar een bed in zijn woonkamer moest regelen. Vervolgens werd deze patiënt, 84 jaar jong, pardoes in zijn rolstoel gezet en afgevoerd.
Bij thuiskomst maar even de huisartsenpraktijk gebeld. De assistente hoorde het probleem aan en beloofde dat er eind van de middag iemand terug zou bellen. Toen dat belletje lang uitbleef zijn we voor vijven maar weer eens gaan bellen. Het antwoord was ronduit verbijsterend. We kregen te horen dat de praktijk hier niets aan kon doen en dat juist het ziekenhuis een bed had moeten regelen. Of pa nu op de grond moest gaan slapen vannacht? Tsja…
De assistente adviseerde een thuiszorginstelling in te schakelen. Een vriendelijke dame nam daar de telefoon op, hoorde ons aan en reageerde gevat dat het ziekenhuis en de huisartsenpraktijk vader dus van het kastje naar de muur hebben gestuurd. “En u moest ons dan maar bellen? Makkelijk is dat. Wij hebben helemaal geen bedden. Zijn ze niet goed snik of zo?” Mijn antwoord neigt naar ja.
De dame in kwestie wist wel raad. Zo snel mogelijk bellen met thuiszorgwinkel Vegro. Opnieuw een vriendelijke dame aan de lijn. Ook zij hoorde ons verhaal aan en reageerde gevat. “Dit klinkt als een acuut probleem, uw vader moet vanavond nog een bed hebben. Wij gaan dat regelen.” Ze stelde nog enkele doortastende vragen en beloofde haar best te doen om het bed niet al te laat te laten bezorgen. En zo geschiedde. Hulde aan Vegro!
Kronkelaar
