“Stuurman aan wal”
Vrouw en dochter staren me verbaasd aan en schieten vervolgens in de lach. “De schuur? Voel je je wel helemaal lekker?” Tsja, ik had gewoon niks te doen en toen ben ik maar gaan stofzuigen. En dweilen. En ik had nog tijd over, dus de schuur ook maar gedaan. Mijn zoon begrijpt z’n vader gelukkig wel; bij gebrek aan voetbal en andere belangwekkende zaken staat ons leven op z’n kop. We kunnen zelfs geen balletje trappen, de kantine van de club is dicht en op de buis is alleen voetbal uit exotische oorden of van vroeger te zien.
Het borreluurtje op de vrijdagavond is gesneuveld, de deur van de sportschool is dicht, een vorkje prikken kan alleen nog thuis, theater en bioscoop zijn gesloten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik barst dus van de vrije tijd. Of moet ik zeggen vrijgevallen vrije tijd. Nou ja, u snapt me wel. Maar wat kan ik er nog mee? In tijden van crisis schijnen mensen in bed wat vaker tegen aan elkaar aan te kruipen, maar dat is niet te rijmen met de aanbevolen anderhalve meter afstand. Ik ben wel benieuwd naar het geboortecijfer, over een maand of negen.
Terwijl ik me wentel in het zelfmedelijden van langdurige voetbalonthouding pijnig ik ook mijn hersens over zinvolle vrijetijdsbesteding. Mijn verhaaltjes maar eens bundelen om er een boekje van te maken? Tsja, wie zit daar nou op te wachten? Ik verzin en doe van alles, waar ik eigenlijk nooit aan toe kom, of eerlijk gezegd niet zoveel prioriteit aan hecht. De tuin is onkruidvrij. Zelfs tussen de tegels groeit niets meer en moet zorgvuldig ingegoten azijn nieuwe onkruidgroei voorkomen. Ik wilde ook het gras nog maaien. Maar ja, het is kunstgras. Aanharken dan maar.
Natuurlijk zou ik met lotgenoten het leed kunnen delen op social media. Tijd zat nu. Maar ik haat die media. Vooral op facebook zitten zoveel volslagen idioten. Ook die vervelen zich dood. Zoals die man uit Papendrecht. Bedreigd iemand met de dood, ontdekt dat het de burgemeester van Dordrecht is, zegt vervolgens dat hij het niet zo meende en mag straks aan de rechter vertellen hoe erg het hem spijt. Heel sociaal, die social media. Dan maar een boek lezen. En die zaterdagbijlage van de krant lijkt plots niet meer zo dik.
Gelukkig is daar dan mijn vrouw, die wel raad weet met de nieuwe leegte in mijn leven. Er moet nog laminaat gelegd worden in twéé kamers. De schuifdeur van een kledingkast moet gerepareerd worden. Er moet nog geverfd worden voor de nieuwe keuken komt. Ze belooft plechtig nog meer te verzinnen om weer zin te geven aan mijn leven. Dit moet echte liefde zijn. Maar eh… zouden er óók nog dingen te doen zijn om de vrije tijd ietsje leuker in te vullen? Suggesties zijn welkom! Alles om maar niet al dat nieuws over dat virus te hoeven volgen.
Kronkelaar.
