Nog één keer Big Rivers voor Leo Schellinger

DORDRECHT – Recordhouder qua aantal optredens op Big Rivers is, met afstand, de Dordtse zanger Leo Schellinger. Ook deze editie staat hij weer op het podium. Voor het laatst, want stem en lijf beginnen te haperen. Reden voor de festivalorganisatie om een tribute voor hem te organiseren én om hem dit jaar prominent op de festivalposter te zetten. Lees hieronder het interview uit de festivalkrant. (Foto: Stolk Fotografie)

Muzikaal afscheid van ‘Mister Big Rivers’

Als er iemand de erenaam ‘Mister Big Rivers’ verdient, is het zonder twijfel Leo Schellinger. Bijna alle ruim twintig festivaledities stond hij op één van de podia. Om precies te zijn achttien keer. Op zaterdag 16 juli doet hij dat nog één keer, op het podium op de Grote Markt. Hij weet dat er van alles rond dit afscheid wordt georganiseerd, maar wat precies, is een verrassing voor hem. Wat hij wel zeker weet, is dat hij die dag een paar traantjes gaat wegpinken. “Ik ben een emotioneel mens.”

Zijn laatste ‘kunstje’ op Big Rivers staat op het programma in het weekend dat hij 72 jaar wordt. Hij gaat zich nog even goed opladen om vier nummers te kunnen zingen. “Mijn stem wil helaas niet meer”, zegt hij. “Hij is langzaam weggezakt, ik heb COPD. Verschillende onderdelen van mij zijn gewoon een beetje versleten. Ik ben een paar jaar geleden bij een concert van Bob Dylan geweest. Daar kwam alleen nog wat onduidelijk gegrom uit. Zo wil ik niet op het podium staan. Ik wil niet voor lul staan. Ok, ik weet dat ik zelf ook geen Frank Sinatra ben. Ik heb nooit zangles gehad en ben meer een entertainer dan een zanger. Ik ben een clown, een sfeermaker, zeg ik altijd.”

Rock ‘n’ roll

Schellinger staat al sinds zijn zestiende op het podium, met verschillende bands. The Living Kick Formation in de jaren zeventig, met Jaywalker in de jaren tachtig en Hickle Pickle and The Softies in het decennium erna. Met name met new wave-formatie Jaywalker, waarvoor hij de teksten schreef en Janko Barut de muziek, tourde hij veel door het land. “Maar het bleef altijd een hobby. En wat ik ermee verdiende, zoop en rookte ik meteen op. Met name in de sixties hoorde dat bij het leventje, tegenwoordig doe ik het wat rustiger aan.” Het rock ‘n’ roll-bestaan verklaart nu de eerdergenoemde slijtage. “Het is maar goed dat ik er ook altijd een normale baan naast heb gehad, anders weet ik niet hoe het zou zijn gelopen.” Schellinger is opgeleid als instrumentmaker voor de meet- en regeltechniek en was daarnaast bijna dertig jaar conciërge, eerst op een basisschool in Dubbeldam en daarna 26 jaar lang, tot zijn pensionering een paar jaar geleden, op de Statenschool.

The Animals

Sinatra of niet, Schellinger werd vrijwel ieder jaar opnieuw gevraagd voor Big Rivers. En of hij met zijn band nu bij Merz, bij de Grote Kerk, op de Grote Markt of het Statenplein stond, het stroomde vol en er ontstond een mooi sfeertje. Vanwege het speelplezier dat ze uitstralen, maar ook vanwege het (cover)repertoire dat ze spelen, denkt hij. “Met name die nummers uit de sixties zijn voor veel mensen herkenbaar.” Enkele nummers kwamen altijd terug, en zal hij zeker ook deze laatste editie zingen. Gloria van Them bijvoorbeeld, en Bring It On Home To Me van The Animals, wat meteen een anekdote oplevert. “Toen The Animals op het Statenplein speelden, deelden we in kleedkamer bij ’t Peerdt. Komt één van die gasten naar me toe en gaat van ‘Get the fuck out of here!’. Ik heb een jaar in Engeland gewoond, dus ik heb hem even in mijn platste Engels uitgelegd dat hij zijn grote mond moest houden. Wat ik erg grappig vond, was toen ze later Bring It On Home To Me speelden allerlei mensen tegen me zeiden: ‘hé, ze spelen jouw nummer!’ Dat was lachen.” Unchain My Heart van Joe Cocker zong hij ook vaak. En I Don’t Wanna Talk About It van Rod Stewart, een zanger waar hij een zwak voor heeft. “Maar vooral voor The Beatles, en John Lennon in het bijzonder. Dat zijn toch met afstand de grootsten.”

Plankenkoorts

Ook zo’n mooie herinnering was aMeezing in 2019. “Stond ik met mijn 1 meter 60 op het podium met een compleet koor en orkest erachter. Ik heb normaal altijd al last van plankenkoorts, maar toen helemaal. Gelukkig is dat bij de eerste noot ook altijd weer weg. En dan is het genieten geblazen. Die wisselwerking met het publiek. Heerlijk!” Die spanning zal er zeker ook zijn tijdens zijn allerlaatste muzikale kunstje op Big Rivers. “Het wordt sowieso spannend, want ik weet nog niet precies wat er gaat gebeuren. Wat ik wel weet, is dat ik wat traantjes ga wegpinken. Mijn vriendin heeft de zakdoekjes al ingeslagen”

Dochter

Wie er in ieder geval bij zijn, zijn de ‘Friends’ waarmee hij de laatste pakweg zeven jaar optreedt: Teus Zantman (gitaar), Ferry Biesheuvel (drums), Henk Romijnsen (bas), Timothy Wildschut (toetsen) en de achtergrondzangeressen Pascale en Leo’s dochter Kinga. “Een enorm gezellige band, zonder grote ego’s”, zegt hij. Geëmotioneerd: “Het doet pijn, maar ik heb geen keus. Ik moet echt stoppen. Ik hoop die vier nummers op de Grote Markt nog te halen en dan is het gedaan. Ik heb er al de nodige tranen om gelaten, maar ik ben terugblikkend toch ook wel trots op wat deze kleine man voor elkaar heeft gekregen.”

Zaterdag 16 juli, New Orleans Stage – Grote Markt, 20.00 tot 21.30 uur

Ook tijdens aMeezing werd afgelopen zondagmiddag op het Dordt Centraal Stage – Grotekerksplein aandacht besteed aan het (muzikale) afscheid van Leo Schellinger.