DORDRECHT – Wanneer hij op 1 juli met pensioen gaat, is Ronald Laeijendecker bijna 31 jaar lang dermatoloog in Dordrecht geweest. Hij kijkt terug op een rijke loopbaan, waarin hij op basis van korte spreekuurbezoeken toch met vele duizenden patiënten een persoonlijke band aanging. Op woensdag 22 mei is iedere patiënt die hem persoonlijk gedag wil zeggen, zonder aanmelding, welkom op zijn afscheidsreceptie van 18.30 tot 20.00 uur op de locatie Dordwijk van het Albert Schweitzer ziekenhuis. (Foto: ASz)

Sinds zijn start in het Merwedeziekenhuis in 1993 zijn de jaren voorbijgevlogen. “Je begint als jonge dokter, schuift langzaam op en ineens hoor je bij de oude ploeg.” Van vóór de ziekenhuisfusie van 1999 zijn in het Albert Schweitzer niet meer veel specialisten over. Laeijendecker is feitelijk al gestopt met zijn spreekuren en dat is wennen. “Het voelt nu nog een beetje aan als vakantie. In dit vak ging je altijd maar door, dat hoorde erbij in de tijd dat ik dokter werd. En ook toen mijn vader huisarts was in Dordrecht: ons hele gezin draaide om de praktijk. De nieuwe generatie dokters zit daar wat anders in. Er zijn tegenwoordig ook andere dingen belangrijk in een mensenleven.”

Wonderlijk

Toch heeft hij het nooit ervaren als té druk, juist omdat het zo intens en daardoor bevredigend was. “Ik heb het altijd wonderlijk gevonden hoe, ondanks de meestal bomvolle spreekuren en korte doorlooptijd, toch vaak een hechte relatie kon ontstaan met patiënten. Dat kwam enerzijds doordat huidaandoeningen heel belastend kunnen zijn voor het leven van patiënten. Ik kon dan voor hen een groot verschil maken. Maar het kwam óók doordat ik naar de patiënt wilde luisteren, wilde horen wat de diepere wens of angst was. Mensen vonden het fijn om geen ‘nummer’ te zijn. En ikzelf ook, ik wist en onthield graag veel van mensen. Vaak eindigde de week vaak pas vrijdag om half zeven.”

Lege agenda

Hij kon dit volhouden dankzij de steun van zijn thuisfront én doordat zijn hele leven zich afspeelde in Dordrecht. Laeijendecker houdt van de stad, waarin hij makkelijk op de fiets naar het werk kon, alles bij de hand had en dan ook nog tijd vond voor tuinieren, de sport van de kinderen en orgelles in de Grote Kerk. “Ik ga iets eerder met pensioen, maar wil me zeker weer verdienstelijk maken. Hoe, dat weet ik nu nog niet, iets met onderwijs, jeugd, of in het buitenland. Eerst ga ik eens een half jaar wennen aan een lege agenda en dan komt er vast iets op mijn pad.” Laeijendecker dankt alle patiënten en collega’s hartelijk voor het vertrouwen. Het Albert Schweitzer dankt hem voor zijn inzet en toewijding.