DORDRECHT – Het jaar 2020 zullen we niet snel vergeten. We belandden in een situatie waarin we nooit eerder waren terechtgekomen. We moesten onze weg opnieuw vinden. Er was veel onzekerheid, er waren zorgen, er was afstand. Er waren ook lichtpuntjes. Hoe heeft iedereen dit beleefd? De verpleegkundige, de docent, de ondernemer, de restauranthouder, de (sport)bestuurder? We peilden het in drie vragen. Dit is de eerste ‘Mijn 2020’ in een serie van acht. De laatste dagen van dit jaar lees je de andere zeven op deze website.
Manouk Oster, longverpleegkundige afdeling C1 Albert Schweitzer ziekenhuis
Hoe kijkt u terug op dit memorabele jaar?
“Het was een jaar waarvan niemand had gedacht dat het zo zou kunnen lopen. Een jaar waarin veel van ons als zorgverleners werd gevraagd. Op mijn werk heb ik corona helaas van heel dichtbij kunnen meemaken. Afdeling C1 is normaal gesproken de longafdeling, maar in maart werden wij omgevormd tot speciale COVID-afdeling. Op de longafdeling liggen altijd al zeer benauwde mensen, maar dit was echt iets heel anders. Het kan zo snel en onverwachts lopen met deze ziekte. Een patiënt kan in korte tijd sterk achteruit gaan zonder dat je weet waardoor. Het was een jaar van schakelen. De ene dag waren er werkafspraken gemaakt en de andere dag kon het beleid alweer anders zijn. En het jaar is ontzettend snel gegaan.”
Wat zal u het meest bijblijven?
“Dat er tijdens de eerste coronagolf geen bezoek op de COVID-afdelingen was toegestaan. Patiënten moesten het grotendeels alleen doen zonder hun dierbaren. En omgekeerd natuurlijk ook. Gelukkig hebben we de technologie van tegenwoordig, waardoor we heel ver komen met Facetime. Maar niets is toch zo echt als naast iemand zitten en een hand kunnen vastpakken. Het niet weten wat er met je gaat gebeuren en hoe de ziekte zal verlopen, gaf angst bij patiënten. Ik vond het moeilijk om dit te zien, want ook wij wisten de antwoorden niet te geven.”
Welk positieve idee neemt u mee naar 2021?
“Ik heb in 2020 veel saamhorigheid ervaren. Privé, waar we heel creatief werden om toch in contact te blijven met familie en vrienden. Maar ook in het ziekenhuis, waar de verschillende disciplines elkaar meteen wisten te vinden en er veel hulp over en weer was. Ik hoop en wens dat die saamhorigheid blijft bestaan. En dat in 2021 toch echt het einde in zicht komt van dit virus en alle nare gevolgen die het ons gebracht heeft.”
