Heeft u al verkopers aan de deur gehad die kaarten verkopen voor de Stichting Kinderleukemie Nederland? In Dordrecht zijn de studenten en scholieren, ingehuurd door het Dordtse bedrijf Care Promotions, de afgelopen weken ook weer actief. Ik zeg ‘weer’, want deze kaartverkoop voor het goede doel is al vijftien jaar aan de gang. Door het hele land zijn al honderdduizenden mensen aan hun voordeur belazerd. Toen ik hierop attent gemaakt werd, dacht ik: ‘dit soort schimmige praktijken moet aan de kaak gesteld worden’. Maar wat bleek? Dat deden diverse media, waaronder TV-programma Kassa, in 2010 en 2011 al.
De conclusies logen er niet om. Welgeteld 10 procent van de opbrengst van de kaartverkoop door Care Promotions wordt aan de Stichting Kinderleukemie geschonken. Die stichting is niet aangesloten bij het CBF, de koepelorganisatie van goede doelen. En wordt dus ook niet gecontroleerd. Het Dordtse brein achter deze constructie hield zich bij Kassa letterlijk buiten beeld. Vreemd, want op social media pronkt hij nog regelmatig met z’n dure voetbalreisjes en auto’s. Over de rug van ernstig zieke kinderen een verdienmodel opzetten is wat mij betreft op z’n zachts gezegd moreel verwerpelijk.
Is meneer dan een crimineel? Nee, want je mag in ons land best kinderen ronselen om iets te verkopen voor het goede doel. Die kinderen zijn wél verplicht om bij verkoop te vertellen dat 90 procent van de opbrengst aan andere strijkstokken blijft hangen. Dat doen ze echter niet. Volgens Care Promotions is er geen vergunning nodig voor de huis-aan-huis verkoop, maar het CBF zegt dat dit absoluut onjuist is. Geen criminaliteit wellicht, maar er deugt geen donder van. En het gaat maar door. Al vijftien jaar. Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk? Het antwoord daarop is misschien nog wel het meest ontluisterend van de hele toestand.
Het Ministerie van Justitie wijst naar gemeentes; die moeten de vergunningplicht handhaven. Het CBF zegt te weinig klachten te krijgen om aangifte bij politie of OM te doen. En als ze dat al doen is daar geen capaciteit. Op de vraag hoe er dan een eind gemaakt kan worden aan dit soort praktijken komt het CBF met tips: koop liever niets aan de deur of bij kraampjes als niet 100 procent duidelijk is dat het om een erkend goed doel gaat (da’s méér dan alleen een ANBI-status) en vraag de verkopers van kaarten om legitimatie en vergunning. Maar wie doet dat nou? Ik vrees dat het verdienmodel nog erg lang in stand blijft.
Thijs Blom
