Of ik ‘m kon helpen aan het 06-nummer van de wethouder. Dat kon ik wel. En of ik ook nog even wat namen en nummers voor ‘m had van mensen uit actiegroepen, die zich hier druk om maken. Nee, die heb ik niet. De journalist, die me zondagochtend uit bed belde, begon door te vragen. Een onhebbelijke gewoonte van figuren uit deze beroepsgroep, maar het zette me wel aan het denken. “Zijn er dan geen mensen die daar actie tegen voeren?” Nee, volgens mij niet.

Met veel nadenken, tot vele jaren terug, kom ik niet verder dan politici en wat ambtenaren, die zich er druk om maken. “Nou ja”, klonk het verbaasd. “Hoe kan dat nou, dat niemand zich daar over opwindt?” Tsja, ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat we hier in Dordrecht en Zwijndrecht niet beter weten. Het is nooit mis gegaan en je staat er eigenlijk ook nooit zo bij stil, wat er fout kan gaan. Of we hier wel kranten lezen en zo, klonk het cynisch.

Blijkbaar onvoldoende overtuigd dat ik na dit vroege telefoontje meteen bij de les was, begon hij nog even over 14 januari 2011. Toen brandde er op Kijfhoek, bij Zwijndrecht, een wagon met ethanol uit. “Je zou er eens een stukkie over moeten schrijven in dat weekblad daar. Doe je dat eigenlijk nog?” Man, hou ’s op, ik doe dat regelmatig. Een half jaar geleden zelfs nog.  “Nou moe”, klonk het enigszins ontdaan. “Dus er zijn echt geen mensen, die zich zorgen maken? Onbegrijpelijk!”

Nadat de vroege beller teleurgesteld was afgehaakt, begon het bij mij te malen. Ja, eigenlijk best gek. We voeren actie voor en tegen van alles en nog wat, maar dat er elke dag en vooral nacht honderden wagons met giftige en explosieve stoffen langs onze woningen rijden, daar windt niemand zich over op. Zelfs een bijna-ramp in België brengt, buiten de genoemde politici en ambtenaren, geen gemor op gang. Laat staan een actie voor een veiliger spoor.

In de trein hoorde ik iemand zeggen dat er ook gevaarlijke stoffen over de weg en over het water gaan. Een medepassagier merkte op dat vervoer over water een stuk veiliger is. Een ander, blijkbaar idealistisch type, oordeelde dat al die chemische stoffen niet vervoerd hoeven worden als we de producten niet meer kopen die er van gemaakt worden. Op station Dordrecht stapten ze allemaal uit. De idealist zei nog wat, maar dat verstond ik niet. Er kwam net een goederentrein voorbij.