DORDRECHT – Hedy Aartsen (66), hondenmoeder uit Stadspolders, is op vrijdag 30 december tijdens een boswandeling met honden overleden. De Dordtse wandelde die ochtend met haar geliefde Berner Sennen Bodhy en gasthond Jip door een bos bij Amersfoort. Ze was daarheen ‘gevlucht’ om het oudejaarsgeknal thuis te ontlopen. Rond negen uur stuurde ze haar laatste appje waarin ze schreef hoe heerlijk ze aan het wandelen was. Een kwartier later zakte ze in elkaar en mocht een poging tot reanimatie door een passerende wandelaar, haar niet meer baten.
Hedy was voor veel mensen in haar omgeving een markante en geliefde verschijning. Ze ving dagelijks tal van honden op met wie ze ook vaak ging wandelen in de Nieuwe Dordtse Biesbosch. Behalve een zus, met wie ze nauwelijks contact had, laat ze geen familie na, anders dan ‘haar’ honden. Buurtgenoten Irene Prins en Willem Meyboom brachten wekelijks hun hondje naar Hedy.
Irene: “Hedy leefde echt voor haar honden. Feitelijk is ze in het harnas gestorven. Ruim een maand geleden kreeg ze na medisch onderzoek te horen dat haar hart nog maar voor 35 procent werkte. Ze kon het niet geloven; ze leefde gezond en wandelde iedere dag buiten. Over mogelijke behandeling (zoals een pacemaker) verschilden het Erasmus MC en het Albert Schweitzer ziekenhuis van mening. Van een behandeling is het niet meer gekomen. Haar hart was te zwak om haar sterke geest te volgen.”
Meute honden
Velen in de wijk Stadspolders en de buitengebieden, kenden Hedy als de mevrouw die in weer en wind altijd een hond of vijf, en vaak meer, bij zich had op haar wandelingen. Ze kende de honden bij naam en van elk de eigenaardigheden, net als trouwens van de meeste baasjes. Ze had een feilloos geheugen. Ze was altijd duidelijk en uitgesproken tegen iedereen en had een fijn gevoel voor humor. Ze was nooit te beroerd voor een praatje met passanten of andere hondenuitlaters.
Irene: “Ze heeft in haar leven zeven eigen honden gehad maar was elke keer zo verdrietig als ze zo’n trouwe huisgenoot verloor. Ze ging dan ook niet meer naar een hond op zoek toen haar laatste hond enkele jaren geleden overleed. De reusachtige Berner Sennen Bodhy werd haar, bijna letterlijk, in de schoot geworpen. Zijn baasje Monique van Boeckel, die ziek werd, kon hem niet meer uitlaten en verzorgen. Hedy ontfermde zich over de immense lobbes, die zich als een schoothondje bij haar gedroeg.”
Buitenbeentje
“Hedy is altijd een buitenbeentje geweest. Dat maakt honden niet uit. Die oordelen niet, ze nemen je zoals je bent, wist ze. Honden werden haar hobby en haar therapie voor pech en tegenslag in eerdere jaren. Ze maakte zich de laatste tijd zorgen of ze het leven met de honden kon volhouden met dat beroerde hart. Een ander inkomen had ze niet. Stevige wandelschoenen of laarzen als het regende, ze ging door weer en wind met de honden erop uit. En altijd alert want de ene hond reageerde soms op een hardloper of op een fietser, en een andere op een hond in de verte. Dan zei ze: ‘Er is altijd wel wat maar kijk nou toch, wat een schatjes. Ieder een eigen karakter.’ De honden weten niet dat ze dood is; hun baasjes zullen haar hartgrondig missen. Een betere opvang was er niet.”
Interview
Behalve Irene en haar partner Willem buigen oorspronkelijke eigenaar van Bodhy Monique en Jeroen de Vos zich over het afhandelen van haar hondenopvang en het vinden van een goed huis voor Bodhy. In het najaar van 2020 interviewde de redactie van Dordt Centraal Hedy voor de rubriek Mijn huisdier en ik voor de wijkspecial Thuis in Stadspolders & Dubbeldam. Zie ook: Specials – DordtCentraal | Gratis huis-aan-huis-krant voor Dordrecht, Zwijndrecht en Papendrecht. Daarin vertelde ze dat ze op haar achtste haar moeder dood vond in de keuken. Ze had een zware hersenbloeding gekregen terwijl ze nog maar 36 was. Zelf heeft ze geen kinderen durven krijgen. Maar voor honden was ze als de liefste moeder. Hedy wordt begin volgende week begraven in Vlaardingen, waar haar zus woont.
