DORDRECHT – Hans Janssen is directeur van de regionale ambulancedienst. Hij schrijft iedere maand voor Dordt Centraal een column over zaken die hem raken binnen en buiten de zorg.
Hoewel ik altijd heb volgehouden dat taalontwikkeling enorm belangrijk is om uiting te geven aan gevoelens en ervaringen, voel ik me de laatste twee weken afglijden in een met stomheid geslagen niets. Woorden geven duiding en daarmee ook betekenis aan wat we meemaken of willen beschrijven. Maar ten aanzien van wat zich momenteel voltrekt in het Midden-Oosten kan ik geen woorden meer vinden. De zinloosheid van de wederzijdse geweldplegingen, het grensoverschrijdende, destructieve en meedogenloze gedrag van alle partijen maken me moedeloos. Waar zijn ze in godsnaam mee bezig en wat bezielt de strijdende partijen om hard tegen hard tegen elkaar te blijven opbieden?
Als oud-diplomaat, als bestuurder van een zorginstelling, maar vooral als mens zie ik de apocalyptische beelden aan me voorbijtrekken. Wat een onvoorstelbare chaos, verdriet en ellende is dit. Er lijkt geen einde te komen aan een ongekende geweldsspiraal, terwijl de grotere partijen (Rusland, Iran, Syrië) achter de schermen waarschijnlijk met genoegen kijken naar de steeds verder oplopende verharding. Waar moet je überhaupt beginnen om deze escalatie tegen te gaan als het wijzen naar elkaar tot norm is verheven?
Nu al kunnen we voorspellen dat deze nietsontziende oorlogshandelingen een dramatisch effect gaan hebben op de gezondheid van vele mensen en niet alleen door het aantal doden of gewonden. Als je al kan overleven, welke effecten heeft dit alles dan op de ontwikkeling van kinderen, op gezinssituaties, op de basale gezondheidszorg? Wat kun je nog doen als de eenvoudigste middelen ontbreken om een leven te redden? Opereren onder plaatselijke verdoving met behulp van het lichtschijnsel van mobiele telefoons? Als er geen verplegend of medisch personeel meer te vinden is om bij deze ontberingen hun werk te doen?
Op de iets langere termijn zal de wereld gaan kennismaken met een gemankeerde en uitgedunde Palestijnse samenleving. Depressiviteit, suïcidaliteit, ondervoeding, sterfte rondom de geboorte en nog veel meer ellende. Bovenop gevoelens van wroeging, haat en verdriet, waarin men niets meer heeft te verliezen. En waarin een nieuwe kiem werd gelegd voor een volgende fase van een conflict zonder einde. Wie gaat als eerste zijn verstand gebruiken?
Hans Janssen
