“Stuurman aan wal”
Sommige initiatieven verdienen niet alleen aandacht, maar ook steun. Zo kreeg ik jaren geleden het verhaal te horen van een vergeten voetbaltrainer, die louter vanwege het feit dat hij van Joodse komaf was met zijn vrouw en twee kinderen in augustus 1942 werd opgehaald door de nazi’s om in Auschwitz te worden vermoord. De man die Arpad Weisz, want zo heette hij, uit de vergetelheid haalde was Meneer Arie, voluit Arie Heijstek, oud-voorzitter en archivaris van DFC. Hij ontdekte dat de Joodse toptrainer letterlijk onvindbaar was in de clubarchieven. Onbegrijpelijk voor wie zich nooit verdiept heeft in hoe Nederland na de oorlog worstelde met haar houding ten opzichte van de grotendeels uitgemoorde geloofsgemeenschap.
Meneer Arie ontdekte in Italië dat de Hongaarse toptrainer dáár tot de dag van vandaag vereerd wordt bij clubs als Internationale en Bologna, waarmee hij zelfs landstitels behaalde. Toen Mussolini er aan de macht kwam, vluchtte hij in 1939 naar Parijs. DFC, toen nog acterend op het allerhoogste niveau in Nederland, maar verkerend in degradatienood, kreeg er lucht van en haalde hem naar Dordrecht. Weisz maakte zijn faam waar; hij behield DFC voor de Eerste Klasse. Alleen dat al is in een voetbalclub een herinnering waard en mede daarom hing er een plaquette ter ere aan hem in de DFC-kantine. Ik zeg hing, want wie het nieuws een beetje volgt weet dat het DFC-bestuur ‘m daar onlangs weghaalde.
Ik ga er vanuit dat het huidige DFC-bestuur geen nieuwe poging wilde ondernemen om een treurig stuk geschiedenis terug in de doofpot te stoppen, maar ik signaleer wel enig gebrek aan historisch besef. De archivaris is dus op zoek naar een nieuwe plek in de stad. Drie jaar geleden mocht ik hem interviewen, toen er vier Stolpersteine werden gelegd in het trottoir van het Bethlehemplein, waar het gezin Weisz woonde. De stichting, die zorgt dat die struikelsteentjes er in Dordt komen, zette drie weken geleden een petitie op, om een pad bij het Weizigtpark, waar vroeger ook het terrein van DFC lag, naar Arpad Weisz te vernoemen. Ik tekende als vierde Dordtenaar en zie dat bijna 500 mensen volgden.
Onder de ondertekenaars zitten lokale en landelijke prominenten. De boodschap is helder; dat Arpad Weiszpad moet er gewoon komen. Laten we nu niet de fout maken dat we kort voor en op 4 mei weer aandacht hebben voor de gruwelen van de oorlog en na 5 mei weer over gaan tot de orde van de dag. Meneer Piet wil voordat hij van z’n wethouderspensioen gaat genieten de straatnamencommissie aan het werk zetten. Hulde daarvoor. Hopelijk komt er ook een mooie plek voor die plaquette. Eén dingetje nog; mag de onthulling van het straatnaambordje gebeuren door Meneer Arie? Hij zit niet om publiciteit verlegen, maar het is met hem net als met Weisz; ere wie ere toekomt.
Thijs Blom.
