Merhaba. Ik heb een nieuwe hobby. Ik ga Turks leren. Merhaba betekent: hallo, goedendag. Het begin heb ik gemaakt, nou de rest nog. Ik heb naar de televisie gekeken, het Algemeen Dagblad gelezen en ik denk dat ik met Turks leren een hele verstandige beslissing ga nemen. Op Rotterdam-Zuid willen ze een nieuw soort bejaardenhuis bouwen. Heel geschikt voor Turkse opa’s en oma’s die lekker in de buurt van de kleinkinderen willen blijven wonen. Het leest heel gezellig. Een weelderig plein met winkels, restaurants en cafés. Een paleistuin, bomen, groen en stadstuinieren. Dat wordt een groot succes daar in Rotterdam. Even wachten en dan gaan ze ook zoiets bouwen in Dordrecht. Naast Krispijn en aan de Oude Maas lijkt mij een prachtige plek. Daar wil ik over een tijdje wel wonen. Dwalen door een labyrint van straten en steegjes. Op een bankje gaan zitten liegen met andere oude kerels. Lijkt mij een prima plan. Een beetje Turks praten is dan wel handig.
Turks lezen lijkt mij moeilijker. Ik weet niet of ik daar zin in heb. Ik koop tegenwoordig de potten met augurken in Wielwijk, of in Krispijn bij de Turkse supermarkt. Omdat ik niet kan lezen wat er op de pot staat, koop ik gewoon twee potten die er anders uitzien en ga ik thuis proeven. Meestal zijn ze allebei lekker, maar de zoute augurken hebben mijn voorkeur. Er kopen niet alleen Turken in die supermarkten. Ik zie ook veel Polen bij het vlees en bij het brood. Indo’s zoeken bij de pepers en Hollanders zie ik daar overal. Mijn Dordtse schoonmoeder koopt er de thee die ze dagelijks drinkt. Losse thee in Wielwijk en zakjes thee in Krispijn. Verschil moet er zijn.
De laatste tijd nog wel eens in een verzorgingshuis geweest? Met thuiszorg te maken gehad? De mensen die daar werken zijn bezorgd. Alles is al minder geworden de afgelopen jaren. Het gaat nog minder worden de komende jaren. Iedereen wordt een beetje bang. Dat word ik ook. Als ik ooit gebruik moet maken van allerlei organisaties, dan kan ik maar beter nu goeie afspraken gaan maken met de naaste familie, vrienden en buren. Anders heb je straks weinig kans op vers eten, een schone broek en een praatje bij de koffie. Die Turken denken daar goed over na. Ze wonen hier en blijven hier. Zo hoort dat. Wij sturen onze burgemeester ook niet terug naar Braboland waar zijn familie ooit vandaag kwam. Veel Turken wonen het liefst bij de familie in de buurt. Net als ik. Lekker bij elkaar over de vloer komen. Samen aan tafel eten en praten over de kinderen en opa en oma. Die Turken willen goed betalen. Ze zijn prima klanten voor de aannemers. Een mooi huis, het liefst met een grote keuken. Dan hebben de vrouwen geen last van de kerels. En kan het manvolk onder elkaar zware woorden gebruiken. Ik op een Turks bankje aan de Oude Maas. Dat zie ik wel zitten. Tot ziens. Görüşürüz!
