Als u ergens geen verstand van heeft, maar u moet er wel een beslissing over nemen, wat doet u dan? Ik schat zo in dat u op zoek gaat naar mensen die u aan goede adviezen kunnen helpen. Dat doen bestuurders en politici ook. Maar wat nou als de deskundigen elkaar tegen gaan spreken? Moet je dan kiezen wie je het meest deskundig vindt? De coronacrisis levert telkens nieuwe voorbeelden op. Doorgaans vaart het kabinet blind op de adviezen van het OMT, maar als die club onderling verdeeld raakt, zijn de rapen gaar. Afgelopen weekend wisten twee prominente leden van die adviesclub via een oproep op tv het voor elkaar te krijgen om het kabinet te bewegen om een advies van de Gezondheidsraad toch maar niet helemaal te volgen…
Zo krijgen ziekenhuismedewerkers en huisarten die met coronapatiënten in aanraking komen tóch als eersten een prikkie. Daar kan ik overigens best mee leven. Maar hebben Meneer Ernst en Meneer Diederik nu méér gelijk dan de Gezondheidsraad? Feit is dat er naar hen geluisterd werd. Maar waarom wordt niet geluisterd naar tal van andere deskundigen en gewone stervelingen? Om een Dordts voorbeeldje te geven; Mevrouw Ine, bijna 80 jaar, moest zich laten testen op corona. Of ze even naar het bedrijfsterein Dordtse Kil 2 kon komen. Met de fiets? ‘Hoe kom ik daar?’, vroeg ze wanhopig. Kan het niet gewoon bij de huisarts of de GGD? Welke deskundige(n) hebben een testlocatie in de middle of nowhere bedacht?
Een kleinkind met auto heeft het probleem van Mevrouw Ine opgelost. Geen corona trouwens. En voor haar prikkie mag ze volgende maand wel naar de huisarts. Maar even terug naar mijn punt. Als we iets goed willen doen moeten we dus goed luisteren naar deskundigen. Saillant detail is dat deskundigen in andere landen andere dingen zeggen, maar daar doen we bar weinig mee. Hier moet het immers zorgvuldig. Alsof ze het elders niet zorgvuldig doen. Inmiddels zijn we dankzij de overal te laat of niet adequaat op reagerende Meneer Hugo het traagste jongetje van de klas qua vaccineneren. Je zou denken dat alle energie nu gestoken wordt in het opvoeren van tempo en aantallen.
Helaas. Ons landsbestuur heeft tijd om te bakkeleien over hoe slecht we het wel niet doen. Maar wat me nog het meest verbaast, is dat er tijd besteed wordt aan een noodwet, waarin bepaald moet worden wie er bij een tekort aan IC-bedden straks wel of niet de zorg krijgt die nodig is. Dat noemen artsen het zwarte scenario. Doorgaans geven ze dan mensen met de grootste overlevingskans de voorkeur. Vaak zijn dat de jongste patiënten, maar ons kabinet wil geen leeftijdsdicriminatie maar lootjes trekken! Politici op de stoel van deskundigen. Ik ben een leek van boven de 60 en hoop nog lang te leven, maar als er nog maar één IC-bed is en er ligt een doodziek kind naast me, dan respecteer ik de beslissing van de artsen. Flikker op met die noodwet!
Thijs Blom
