“Stuurman aan wal”
Blijft u ’s nachts op voor de debatten tussen de kandidaten voor het Amerikaanse presidentschap? Er zijn nog steeds mensen die er niks van willen missen, maar ik kies toch voor mijn nachtrust. Omdat de strijd gaat om het leiderschap van het machtigste land ter wereld probeer ik het nieuws over de tweestrijd natuurlijk wel een beetje te volgen. Via enkele websites kon ik grote delen van het tweede Grote Debat, dat maandagnacht plaats vond, terugzien.
Bij die Amerikanen gaat het er altijd rauw aan toe en zijn ze doorgaans meer bezig elkaar te beschimpen en te beschadigen in plaats van argumenten uit te wisselen en duidelijk te maken wat ze met het land voor hebben, maar wat er in de aanloop naar deze verkiezingen gebeurt tart elke beschrijving. U krijgt er ongetwijfeld ook het nodige van mee, dus ik bespaar u de details van mijn verbijstering. Het meest gekke vind ik nog dat een volslagen idioot nog steeds in de race is.
Als u bij mij enige sympathie voor de Democraten vermoedt, moet ik u teleurstellen. Ik heb niks met Amerikaanse partijen. Veel Republikeinen, waarvoor Meneer Donald de strijd is aangegaan, moeten trouwens ook niet veel van het heerschap hebben. Toch is hij volgens Amerikaanse media nog altijd kanshebber. Bijna de helft van de bevolking schijnt nog steeds serieus te overwegen om te gaan stemmen op de man, die ik hiervoor typeerde als volslagen idioot.
Wat zegt dit eigenlijk over de inwoners van dat land? Toen ik dat in een goed gesprek te berde bracht, vroeg één der aanwezigen me of het in ons land dan zoveel beter gesteld is met de lieden die dingen naar de macht en hen die hun stem mogen uitbrengen. Zonder het antwoord af te wachten kwam hij met een opsomming van niet waargemaakte beloftes en nieuwe beloftes, die na ‘onze’ verkiezingen in maart 2017 ook volstrekt onuitvoerbaar zullen blijken.
Op de één of andere manier vind ik dat verkiezingsgedoe in ons landje toch aangenamer. Soms een tikkie aandoenlijk, soms over het randje. Soms duikt hier ook een dorpsgek op, maar erg veel stemmen scoort zo’n type zelden. Er is wèl een parellel met Amerika; steeds meer kiezers waarderen het reuze dat politici ferme uitspraken doen. Eén voordeel hebben we; zo eentje wordt nooit een machtig president. Hier blijft het polderen geblazen. Toch wel een rustgevend idee.
Kronkelaar
