Mopperen hoort een beetje bij Dordt, maar we moeten oppassen, daar niet in door te schieten. Sinds burgemeester en wethouders bekend maakten dat de stad het voorlopig met 8 miljoen euro per jaar minder moet doen, hoor ik geklaag. Niet van mensen die moeten rondkomen van een minimaal inkomen. Ook niet van mensen, die hulp behoeven en onzeker zijn of die hulp intact blijft. Nee, het zijn dag in dag uit de organisatoren van evenementen die zich beklagen.
Praten voor je beurt is nooit handig, maar al klagen voordat duidelijk is of de bezuinigingen jouw eigen feestje gaan raken, is dat blijkbaar wel. Hoe is het anders te verklaren dat allerlei organisatoren in de media opduiken, met een verhaal, dat er bij hen toch echt geen cent subsidie meer vanaf kan. Dan is het over en sluiten. Als ik dat lees, word ik altijd wat opstandig. Het is een vorm van chantage en bovendien zo doorzichtig dat de doorsnee-politicus daar wel doorheen kijkt.
Gelukkig was er vorige week ook een uitzondering. Een frisse jongeman meldde dat als de subsidie van zijn evenement sneuvelt, hij maar eens gaat kijken of dat geld op een andere manier bij elkaar te krijgen is. Het ging in zijn geval om slechts een paar duizend euro, maar het was wel een realistische reactie van iemand die snapt dat er echt fors bezuinigd moet worden. Feitelijk heeft de stad al enkele jaren boven z’n stand geleefd en van de laatste spaarpotjes kun je beter afblijven.
Organisatoren van evenementen – maar dat geldt eigenlijk voor iedereen die z’n hand ophoudt voor subsidie – moeten beseffen dat het krijgen van gemeenschapsgeld niet vanzelfsprekend is. Wat nu nodig is, is een zakelijke benadering. Levert een evenement onze stad veel op, dan moet je er ook veel voor over hebben. Ik zal u mijn voorbeelden besparen, maar er zijn inmiddels zo veel evenementjes dat ik ze na verdwijning niet eens zal missen.
Door armoede wordt creativiteit bevordert, zo wordt al eeuwen beweert, dus gaan we weer een mooie tijd tegemoet. In mijn eigen armoedige gedachten wordt het nu tijd voor een Dordtse klaagmuur. Iedereen die, al of niet voorbarig, z’n nood wil klagen, kan dat daar doen. Voor de media is dat ook makkelijk, want dan kunnen journalisten rustig bij de muur gaan zitten en komen de verhalen vanzelf. Kost niks, zo’n muur. Je kunt er zelfs een Mopperfestival houden. Zonder subsidie uiteraard.
Kronkelaar
