“Hoezo crisis?”

Sinds mijn eigen naam onder dit stukkie staat word ik steeds vaker aangesproken op wat ik zelf altijd ‘benoem als ‘het is maar een mening van een mannetje’. Kennelijk vinden mensen die mening interessant en laten mij dan ongevraagd weten het helemaal met me eens of juist oneens te zijn. Maar vorige week kreeg ik geen reacties over de inhoud, maar de vraag waarom de column niet ging over de politieke crisis in Dordrecht. Blijkbaar volgen deze trouwe lezers mij niet op Twitter, waar ik overigens niet al te actief ben, want daar had ik een dag eerder al laten weten dat het niet over Beter voor Dordt zou gaan. Het is namelijk totaal onbelangrijk wat daar aan de hand is. Ik staafde dat digitaal met de stelling dat door deze crisis het brood niet duurder en een huurhuis niet makkelijker te krijgen wordt.
Hoezo crisis? Gewoon zes mensen die ooit in een clubje van ontevreden volk beland zijn, dachten dat ze daar tevreden zouden worden, maar ontdekten dat politiek in een relatief jonge lokale partij net zo smerig is als bij de oude partijen van de gevestigde orde. En wat doe je als je dat ontdekt? Precies datgene wat die zes raadsleden deden. Opstappen. Chapeau. Misschien richten ze straks wel een nieuw partijtje op of sluiten zich aan bij Gewoon Dordt. Of gaan gewoon iets leuks doen. Ik zou het wel weten. Ik walg van politiek, maar realiseer me terdege dat we niet zonder kunnen. In een democratie is het grijpen van de macht een spel, waarin de spelers alles aangrijpen om hun clubje en maar al te vaak zichzelf op een troon te hijsen. In Dordt draaide de laatst machtsstrijd om het troontje van vertrekkend Koning Piet.
Het was mij al maanden bekend, dat deze vorst over zijn graf heen wilde regeren. Niet handig, maar begrijpelijk, want de man is oprichter van de club, die onder zijn aanvoering de grootste aanhang in de stad kreeg. Hij was voorstander van een open en transparante procedure voor zijn opvolging. Als ik ‘open en transparant’ hoor uit de mond van een politicus gaan bij mij alle alarmbellen af. En dan nog die fractieleider, die wel honderd keer zei geen wethouderschap te ambiëren, maar zich toch kandidaat stelde. Hoe ongeloofwaardig kun je zijn? Opheffen die handel, zou je denken. Maar straks, in maart, gaan al die mensen die het best goed hebben, kort van memorie zijn en die hele politiek toch maar één pot nat vinden, weer op dezelfde club stemmen. Net zoals dat landelijk gebeurde. Al hoop ik dit keer ernstig ongelijk te krijgen.

Thijs Blom.