Groeten uit Griekenland! Vroeger stuurde ik een kaartje, maar ik kan nu net zo goed iedereen vanaf mijn vakantiestekje de groeten doen. Bij deze dus. Mijn humeur en het plaatselijk klimaat lijden er niet onder, maar het is ook hier nog steeds crisis. Een jaar geleden maakte ik kennis met Ioannis, Georgios en Nikos. Alsof de tijd heeft stilgestaan trof ik ze al op mijn eerste vakantiedag bij de taverne, waar ik ook vorig jaar menig frappeetje opslurpte.
Niks veranderd, was de boodschap van de heren. Maar na een paar gesprekken in de loop van de vakantie kwam ik toch tot een andere conclusie. De persoonlijke situatie van deze Griekse leeftijdgenoten was inderdaad niet veranderd. Nikos zit nog zonder werk, Georgios vreest voor de zoveelste ontslagronde onder ambtenaren en denkt met weemoed terug aan de periode vóór 2011, toen hij netto bijna dubbel zoveel te besteden had. Zij uitleg is kort: “Athene, Europa, shit”.
Ioannis vraagt op het strand méér voor z’n ligstoelen en parasols. “Belasting, Athene, Europa”, verexcuseert hij zich. Alle drie gooien ze nog steeds rekeningen onbetaald in de prullenbak. Ze willen of kunnen die niet betalen en verzekeren me, dat het niet hun probleem is. “Athene”, klinkt het weer in koor. Zouden er geen deurwaarders bestaan in Griekenland? Of kunnen ze het dorp niet vinden? Het trio zegt dat er bij hen niks te halen valt. Des te meer in… Inderdaad, weer valt het A-woord.
En toch is er een verschil met vorig jaar. De mannen maken zich zorgen over de toekomst van hun kinderen. Ioannis junior heeft economie gestudeerd. Hij kan geen baan vinden. Nu helpt hij z’n vader op het strand, maar straks als de toeristen weer weg zijn, wat dan? De zoon van Georgios, wegenbouwer, zit al ruim een jaar thuis. Het Europees geld voor nieuwe wegen is op. De dochter van Nikos heeft een parttime baantje in het ziekenhuis. Zolang het duurt, verzucht vader.
De werkloosheid in Griekenland is hoog, maar de jeugdwerkloosheid is schrikbarend. “Zes op de tien”, verzekerden de heren me. Het leek mij wel erg veel. ’s Avonds op mijn balkonnetje met uitzicht over de door een volle maan idyllisch verlichte baai checkte ik het nog even op internet met mijn mobieltje. Het stond er echt: 61 procent. De hoogste jeugdwerkloosheid van Europa. Als de malaise aanhoudt, gaat een complete generatie verloren. De ouzo smaakte me even niet meer.
Kronkelaar.
