Uit het oogpunt van citymarketing schijnt het goed te zijn om steeds weer nieuwe manieren te zoeken om jouw stad ‘op de kaart’ te zetten. Ik blijf het een stompzinnige omschrijving vinden, want een beetje stad staat al járen op de kaart. Dordrecht zelfs bijna duizend jaar. Maar de afgelopen periode profileert Dordt zich als stad van de armoede. Waarschijnlijk onbedoeld, al moet je een (s)links complot op voorhand natuurlijk nooit uitsluiten.

Twee weken geleden opende aan de Blekersdijk ’s lands eerste minimawinkel en afgelopen maandag hoorde ik van de oprichting van een huisraadbank. In het persbericht, dat de makers aan de media zonden, lees ik dat het net zoiets is als de voedselbank en de kledingbank. Bij de minimawinkel en de huisraadbank zie ik spullen die mensen met een kleine beurs tot nu toe veelal zoeken bij de kringloopwinkel. Maar zelfs die lijkt nu te duur. Alles moet het liefst gratis.

Onwillekeurig moest ik nog even terugdenken aan een groep krakers die in Dordt jaren geleden nog een heuse weggeefwinkel runden. Ze waren hun tijd vooruit. Door de crisis krijgen we meer armoede en wie geen geld heeft om iets te kopen is natuurlijk reuze geholpen als je het ergens kan krijgen. En wie ergens te veel van heeft, over heeft of gewoon eens wat anders wil, die mag best wat weggeven. We zijn toch op de wereld om elkaar te helpen, niet waar?

Ik heb er dus niks op tegen, op voedselbank, kledingbank en huisraadbank. Ik vraag me zelfs af waar de vervoersbank blijft. Immers, wie geen geld heeft, heeft vast geen auto en je kunt niet alles op de fiets doen. Voor een ruilbank, waar je die te klein geworden schaatsen en de duvel en z’n ouwe moer kunt ruilen, moet toch ook markt zijn? En een vakantiebank voor minima wellicht? Gewoon twee weken je woonhuis ruilen met een arm gezin elders in het land.

De draak steken met armoede is in ethisch opzicht discutabel, dus ik laat het hier maar bij. Ik stoor me ook niet aan nieuwe initiatieven om arme mensen te steunen. Het verontrust me wel, dat steeds meer mensen op of onder het bestaansminimum terecht komen. Eigen schuld, vindt de rechtse bal. Help die mensen, roept de linkse rakker. De oorzaak van de groeiende armoede lossen ze geen van beiden op. Dat geeft meer tijd om te keuvelen over bijzaken.