Terwijl we kunnen winkelen in Antwerpen en tijdens een weekendje Londen nog een voetbalwedstrijd in een bomvol stadion mogen beleven, maken we ons in dit land op voor… ja, wat eigenlijk? Een ongekend hoge golf van besmettingen die volgens sommige experts van het Outbreak Management Team onze samenleving rond het eind van de maand totaal kan ontwrichten. Menig OMT-lid gedraagt zich al tijden als halve politicus en hele onheilsprofeet, dus al te veel waarde hecht ik niet meer aan wat dit door het vorig kabinet zo slaafs gevolgde gezelschap allemaal te melden heeft. Ik bekijk dagelijks wat er in andere landen gebeurt en probeer daaruit mijn eigen conclusies te trekken.
Het kan dus helemaal misgaan. Bangmakerij of oprechte waarschuwing? Het zit ‘m dus in het woordje kan. De omicron-variant kan ons door z’n mildheid ook juist uit de crisis helpen. Optimisme of oprechte verwachting? Het kan alle kanten op. Het kan vriezen, het kan dooien. De waarschuwing dat onze samenleving nu zelfs ontwricht kan worden vind ik overigens een tikkeltje laat. Het kan de pandemie-bezweerders en politici toch niet ontgaan zijn dat onze samenleving inmiddels al totaal ontwricht is? Ook in Dordrecht spreek ik ondernemers die zeggen dat hun ondergang nu echt nabij is. De golf van faillissementen bleef lang uit, maar ook die golf kan nu snel aanzwellen.
In het beste scenario ontdekken we binnen enkele weken dat het aantal ziekenhuisopnames reuze meevalt en mogen we ons gelukkig prijzen dat omicron ons dichter bij groepsimmuniteit gebracht heeft. In het slechtste scenario ligt zelfs de parkeerplaats voor het Albert Schweitzer ziekenhuis vol met naar adem happende mensen. We gaan het zien. Zouden ze in het ziekenhuis weten hoe daar mee om te gaan? Het angstbeeld van code zwart betekent kiezen. Wie helpen we wel en wie niet? Een kennis opperde bij mij; als een vaccin-weigeraar met corona zich meldt bij het ziekenhuis stuur je die met een doosje paracetamol naar huis!
Laat ‘m even op u inwerken. Deed ik ook. En tot mijn schaamte moet ik u bekennen dat ik het niet eens zo’n slecht idee vind. Om maar meteen helemaal door te schieten; maak er beleid van. Zo hoeven mensen met een alsmaar slechter functionerend hart of een groeiende kankertumor niet meer te wachten op een IC-bed. Maar u weet al wat de reactie vanuit menige hoek zal zijn; dat kan niet. Hoewel ik snap dat dit enorm veel weerstand op zal roepen moet ik nuchter constateren; het kan wel. Het is een kwestie van keuzes maken. Zijn we daar nou echt zo slecht in?
Thijs
