“Stuurman aan wal”
Ongelooflijk en ontroerend. Die twee woorden omschrijven wellicht het best wat zich zonder enige media-bemoeienis in 36 uur heeft afgespeeld. Meneer Osman, één van mijn buren, maakte me zondagmiddag attent op een actie om geld in te zamelen voor wat hij ‘een lieve Dordtse jongen’ noemt. Want ‘Toekie’, zoals z’n vrienden hem liefkozend noemen, lijdt aan een zeldzame ziekte en dreigt blind te worden. U voelt ‘m al aankomen; de zorgverzekeraars vergoeden een operatie niet.
Ik beloofde Meneer Osman plechtig dat ik er iets mee zou gaan doen. De teller stond op 160 euro. Ik vroeg de buurman zondagavond om een telefoonnummer en toen ik dat kreeg was er al 17 mille binnen. Niet gek, in een paar uurtjes tijd. Toen ik maandagmorgen nog eens keek op de website donaties.nl zag ik dat de 40 mille in zicht was. Weliswaar nog ver verwijderd van de voor een operatie noodzakelijke 105.000 euro, maar mijn vermogen tot verbazing werd deze maandag nog veel meer op de proef gesteld.
Toen ik dit voor u opschreef, vroeg in de avond, werd de grens van honderdduizend euro gepasseerd. Als u dit leest is er véél meer binnen dan het streefbedrag. Dat heeft het prettige gevolg dat ‘Toekie’ zijn operatie kan ondergaan en naast allerlei andere kwalen, die het gevolg zijn van zijn ziekte, niet óók nog eens blind wordt. Als u precies wilt weten hoe het zit, moet u zijn verhaal op die website maar eens lezen. Het raakt je en mede daarom heeft het, denk ik, zo goed gescoord.
U kent mijn afkeer van de (a)sociale media, maar hier hebben onder meer WhatsApp en Facebook hun positieve kracht bewezen. Wat me echter het meest opviel, was dat vrijwel alle giften, van 5 tot 1.500 euro, afkomstig zijn uit de Turkse gemeenschap. Ik heb het dan niet alleen over de ‘Turkse’ Dordtenaren die met zo’n zevenduizend mensen sterk vertegenwoordigd zijn in de oudste stad van Holland, want de giften komen uit het hele land en zelfs uit ons omringende landen.
Ik zou u hier kunnen vermoeien met een verhaal over zorgverzekeraars die zich anders gedragen dan in andere landen of over uit de hand lopende zorgkosten. Dat doe ik maar een andere keer. Wat bij mij overheerst is het goede gevoel dat een grote groep mensen op zo’n indrukkende manier zijn warme hart toont. Ik neem mijn petje af voor de Turkse gemeenschap in ons land. Hier kunnen we met z’n allen nog wat van leren.
Kronkelaar
