“Stuurman aan wal”
Voor één keer was meneer Jaap gisteren terug in Visser’s Poffertjessalon. De oud-eigenaar van de zaak overleed een week eerder en tal van vrienden en vaste klanten kregen op die even dierbare als passende plek gelegenheid om afscheid van hem te nemen en een donatie te doen voor de Alzheimer Stichting, die zich inzet voor de strijd tegen de ziekte die Jaap fataal werd. Vrijwel elke vrijdagavond dacht ik wel even aan hem, sinds hij in de zomer van 2016 de zaak sloot.
Wat hemzelf niet gegeven was overkwam wel zijn etablissement; een nieuw leven! Dankzij Meneer Dennis, een jonge horecaondernemer, leeft Visser’s Poffertjessalon voort. Eerlijk gezegd heb ik er nooit een poffer gegeten. Ik kwam er voor een praatje en een biertje, zoals zovelen trouwens. Jaap was een bijzonder mens, wars van opsmuk en gehecht aan alles wat oud en vertrouwd is. Wie tien jaar geleden cappuccino bestelde kon melk bij de koffie krijgen. Pas toen nergens ter wereld nog onderdelen te vinden waren voor zijn oeroude koffiezetapparaat kon Jaap er afscheid van nemen.
In zijn zaak stond de tijd stil. Al tientallen jaren. Op vaste momenten werd er gekaart en geschaakt. Ook door Jaap zelf. In de zomer reisde hij steevast af naar Frankrijk. De zaak bleef dan dicht, want het geheime recept van zijn poffers vertrouwde hij zelfs zijn trouwste medewerkers niet toe. Ook met carnaval sloot Jaap z’n zaak. Hij moest er niks van hebben. Maar toen één der vaste klanten tot prins gekozen werd liet hij zijn rechtlijnigheid toch varen. Een onderscheiding was z’n deel…
Ik mocht er mijn vijftigste verjaardag vieren. Mijn moeder, op z’n zachts gezegd niet gecharmeerd van het uitgaansleven, betrad de salon en bekeek de eigenaar aandachtig. Niet het type kroegbaas dat ze verwachtte. Een keurige man, merkte ze zelfs op. Zo druk als op die vrijdag heb ik het alleen tijdens oudejaarsmiddagen meegemaakt. Helaas dunde vrijdagavond uit tot een select groepje, door Jaap altijd aangeduid als ‘de jongens’. Hij dronk altijd gezellig mee.
Op een avond vertelde hij hoe zijn beide ouders overleden waren aan Alzheimer en dat dit lot hem ook wachtte. In de maanden erna werden de problemen al zichtbaar. Klopte het bonnetje wel? Ach, gewoon 26 euro de man! En zo was het probleem weer opgelost. Maar Jaaps probleem werd enkel groter. De ziekte vrat hem steeds verder op. Soms herkende hij me nog, soms niet. En toen kwam het onvermijdelijke bericht. Nee, de vrijdagavond wordt nooit meer wat-ie was. Rust zacht Jaap.
Kronkelaar
